Helaas regent het, mijn kleding die ik gisteren gewassen heb moet ik nat van de lijn halen en stop ik maar boven op mijn roltas. Na het ontbijt vertrek ik in regenkleding richting de grens. Het is 40km tot aan de grens en dan nog ruim 20km tot aan Panjakent. Na een kilometer of 20 heb ik wel zin in een kop thee en stop bij een theehuis. De vloer is brandschoon en ik druip en zit onder de modderspetters. Ik ga maar aan het tafeltje zitten wat het dichtst bij de deur staat. Vlotjes krijg ik een pot thee en een brood met een flinke klont boter voor me. Met een beetje suiker er op is dat wel lekker. Ze spreken hier geen woord Engels en mijn Russisch komt ook niet echt over. Toch zijn het enorm vriendelijke mensen, als ik wil afrekenen, dan worden er afwerende gebaren gemaakt. Toch wel weer een beetje een voordeel van de regen.
Ongeveer 4 km voor de grens begint mijn achterwiel te zwabberen. Eerst vrees ik nig voor een gebroken spaak, want mijn wielen krijgen het hier wel te verduren met alle gaten en hobbels. Het blijkt (gelukkig) een lekke band. Bij een tankstation plak ik hem en kan daarna weer door.
De grens tussen Samarkand en Panjakent is pas vorig jaar weer geopend voor buitenlanders en een grensoversteek in of uit Oezbekistan had tot twee jaar geleden veel weg van spitsroeden lopen. Je moest alles uitpakken. Je telefoon, fototoestel werd gecontroleers of er geen porno opstond of afbeelding van politie- leger- of regeringszaken waarvan de beamte vind dat je ze niet mag fotograferen. Dan werden (vooral bij de inreis) je medicijnen onderzocht en moest je elke strip pillen kunnen verklaren. Ook bij de inreis werd er oogeschreven met hoeveel geld je het land in kwam en dat mocht bij de uitreis niet méér zijn. Je moest een soort administratie bijhouden op een officiel formulier (declaratia). Van dit alles is nu geen sprake meer, mijn spullen gaan wel door de scanner maar de beamte weet volgens mij niet eens hoe de band voor of achteruit moet, want regelmatig duvelt er een tas af aan de voorkant die er net is opgezet. Ik ga met fiets door een poortje, die al helemasl niet aanstaat, want met zo'n bink staal gaat hij nog niet af. Dan naar de paspoortcontrole. Ik had mijn paspoort overigens al 3x laten zien. De beamte wil mijn hotelregistraties zien en bestudeert ze toch met veel meer aandacht dan ik verwacht had. Ik hoef niets te vrezen, want ik heb er ruim voldoende. Dan een stempel en ik kan Uzbekistan verlaten. Nog een poortje door en een padpoortcontrole en ik fiets de 200m niemandsland over naar Tadjikistan. Daar gaat het allemaal wat gemakkelijker. Een blik in mijn paspoort, controle van mijn visum, een foto en twee stempels en ik kan door. Geen controle van mijn spullen. Na 20 km kom ik nog steeds drijfnat bij hostel Salom in Panjakent aan. Eerst maar eens alles schoon en droog maken, voordat ik ook maar iets mee naar binnen neem. Prima hostel, morgen even het stadje bekijken.
Outlook voor iOS downloaden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten