India, bijna in Agra

Zondag 4 februari  van Lahore naar Amritsar, India  52 km

 

Abdullah brengt mij naar de afslag van de Grand Trunk road, de directe weg naar de grens. Na een afscheid bij hem thuis met zijn vader en de huishulp. Zijn moeder wilde niet op de foto.

 

Bij de GT road kreeg ik als laatste kadootje nog een stel mandarijnen mee en weg ben ik. Na 10 km komt er nog een Koranteacher naast me rijden, een vreselijk aardige man, die behoorlijk liberale opvatting heeft, waren ze maar allemaal zo.

 

Bij de grens is het controle na controle, voordat je bij de officiële douane bent , buiten staan een aantal kruiers met flinke bossen Indiase roepies, of ik wil wisselen. Vooruit dan maar, het is officieel verboden om roepies in te voeren in India. Daarna nog langs de immigration voor een exit stempel en weg ben ik. Daarna de hekken door die ik gisteravond heb zien sluiten. Na een stuk of drie controles door militairen, kan ik door naar het immense douanekantoor.

Controles om binnen te komen en dan eerst naar de immigration. Het lijkt wel of ik altijd iemand terf die voor de eerste dag aan zijn baan begint, de man weet echt niet hoe en welke vinger ik op de scan moet leggen, start de PC nog maar eens op en uiteindelijk haalt hij er een collega bij.  Dan alle tassen van mijn fiets, alles door de scanner, nog een formuliertje invullen en een interview met de douane. Of ik Indian currency bij me heb? Nee, hoor. Nog 2 controles en ik kan het terrein verlaten en ben eindelijk aan het fietsen in India. Na ruim 20 km kom ik in Amritsar aan. Onderweg een paar keer geprobeerd bij ATM’s geld op te nemen, maar ze zijn allemaal leeg. India heeft vorig jaar alle 500 en 1000 Roepiee biljetten ongeldig verklaard en iedereen een paar weken de tijd gegeven om ze in te leveren. Nu zijn er veel te weinig biljetten in omloop gebracht met alle problemen van dien.

Ingechecked bij Mrs Bhandari’s guesthouse, gelegen een klein beetje buiten het centrum. Een prachtig oud gebouw, waar niets is verandert sinds 1930. Open haardje, schemerlamp, bad op pootjes, bakelieten schakelaars prachtig allemaal. ’s Avonds krijg ik mijn Mc & Cheese in de keuken, waar je eigenlijk elk ogenblik verwacht dat Saartje, Swiebertje en de Bromsnor binnen komen wandelen. Als ik terug op mijn kamer ben en mijn bed open sla, blijkt er een kruik in te liggen…

 

Amritsar – Sheran (10 km te noorden van Harike)

Een fulle breakfast had ik besteld, ik kan het dan ook niet helemaal op,  twee gekookte eieren en wat toast vormen een prima lunch. Mrs Bhnadari jr, komt nog even binnen schommelen, want ze is behoorlijk stevig. Ik krijg uitleg over de hele familiegeschiedenis, het huis de meubels en het Wedgewood, een enorm aardig mens, ze spreekt typisch Engels het zou me niet verbazen dat ze dat op een kostschool in Engeland heeft geleerd.  

Mijn eerste prioriteit is cash halen bij een ATM, in het centrum moeten er voldoende zijn. Onderweg kom ik iets tegen wat ik in Pakistan zeker niet tegen ben gekomen: varkens, het vee loopt hier overal tussendoor te scharrelen, ze halen datgene wat nog enigszins eetbaar is van de vuilnisbelten en die hoef je niet te zoeken.

Onderweg vang ik nog een glimp op van de Golden Tempel, het Sint Pieter van de Hindu’s . Geen enkele ATM of wisselkantoor kan mij roepies leveren. Onderweg kom ik nog een processie tegen, ook wel een happening.

 Bij allerlei tankstations nog geprobeerd mijn Euro’s om te wisselen, maar zonder resultaat. Na ruim 50 km houdt ik het voor gezien en neem mijn intrek voor een 20 Euro biljet heb ik een kamer die eigenlijk nog geen 5 euro waard is. Ik zet mijn binnententje op mijn bed en slaap in mijn slaapzak. Blijk ik ook nog tegenover een Hindutempel te liggen en dat betekent om 17.00 en 05.00 2 uur lang herrie. Je zou zo de stekker er uit trekken….

 

Maandag 6 februari Sheron – Badhi Kalan 81 km.

Het is hartstikke mistig, het zicht is hooguit 50 meter, vertrek toch maar, lampen aan en ook mijn helmknipperlichtje. Na een kilometer of 20 kom ik een geweldige crash tegen, een auto is frontaal op een bus gebotst. Een kinderhoofdje ligt met een armpje dwars door de voorruit van de auto. Vier doden en drie gewonden (in de bus). Na verloop van tijd trekt de mist op. In Zira nog een keer een ATM geprobeerd, noppes. In Moga klop ik aan bij een Western Union kantoor en daar kan ik zowaar 160 Euro wisselen, nu ben ik voorlopig uit de brand. Gelukkig maar. In het stafje Badhi Kalan ga ik op zoek naar wat eten voor de avond, want misschien moet ik wel kamperen, Barnala de eerst volgende grote plaats ga ik niet meer halen. Bij een soort van groothandel in levensmiddelen probeer ik aan vis in blik te komen, maar dat is bij de vegetarische Hindu’s net zo zeldzaam als Whisky in Iran. De man vraagt waar ik slaap, ik vertel hem mijn plannen en hij biedt mij een appartementje aan, dat normaal gebruikt wordt door een politieman, maar die is er niet. Na wat telefoontjes, kan ik mijn intrek nemen. Er is alles, toilet, douche en electra, zijn broer komt mij ’s avonds eten brengen. Perfect!

 

 

 

Dinsdag 7 februari Badhi Kalan – Sangrur 90 km 

Om 08.00 heeft mijn gastheer een ontbijtje voor me mee van huis genomen. Brentah, hartige pannekoekjes met groenten er in, erg lekker en erg machtig. Ik had gisteren om een eitje gevraagd toennmij gevraagd werd wat ik lustte, maar eieren worden niet gegeten , het zijn hier strikte vegetariers. Toch zien ze er niet slank uit, ze komen in ieder geval aan hun calorieën.

veel Sikhs in Punjab

complete industrie, elke plaats heeft zijn eigen "abroad"opleidingsinstituut.
 

De dag verloopt soepel, het landschap lijkt een beetje op een Zeeuwse polder, het is een groot agrarisch gebied. Overal boerderijen, aan de weg wordt de mest door de vrouwen met de hand gevormd tot een soort taarten, die dan weer netjes worden opgestapeld, straks gaan ze weer eten bereiden…

 

 

Met een mooi gangetje bereik ik Sangrur, oom weer een flinke plaats,  vannacht maar eens fatsoenlijk hotel.

 Woensdag 8 februari Sangrur – Narawana 83 km

Vroeg vertrekken was er helaas niet bij, het ontbijt was pas beschikbaar om 08.15. De mixed Prantha met curd en pickles lieten even op zich wachten. Prantha zijn hartige pannenkoeken en curd is yoghurt, pickles kennen we natuurlijk wel.  Betalen ging hier zelfs met mijn ING bankpas. Naar Narwana is het iets meer dann80 km, dus dat moet goed te doen zijn, helaas werd er overal flink aan de weg gewerkt en dat schiet niet op. Nog steeds rij ik door één groot landbouwgebied. Op een bepaald moment liggen er wat takjes op de weg en let ik even niet op en een van de takjes lijkt wel vastgeplakt aan de band van mijn voorwiel.

Een van de doorns zit er bijna een centimeter in mijn niet lek te krijgen Schwalbe band… Vlot geplakt in de schaduw, veel Indiërs stoppen even en vragen of ze kunnen helpen, heel anders dan In Assam, dan staan er meteen 80 man om je heen, die het machtig interessant vinden en daar blijft het dan ook bij. Als ik na het plakken een stadje binnen rijd, zit er aan de kant van de weg een hele apenfamilie hun kostje bij elkaar te scharrelen. Ze zijn niet bang en sjouwen met zijn allen het dorp in.

In Narwana mijn intrek genomen in Sanai Lodge, dat wil zeggen er worden boven een restaurant twee kamers verhuurd. Voor 8 Euro ben ik onder de pannen.

Achter in het restaurant zijn aparte kamertjes waar groepen mannen zitten te zuipen buiten het oog van het publiek, ik wordt ook nog uitgenodigd, maar bedank voor de eer.

 Donderdag 9 februari Narwana – Jhajjar 131 km

 De weg is lang en recht, maar met een wind in de rug schiet het lekker op. Af en toe een stopje voor een thee en voor de lunch.

Om 14.00 ben ik in Rohtak mijn eigenlijke doel van de dag, maar nu al stoppen is wel erg vroeg. Via Google maps op mijn telefoon kijk of er in Jhajjar 40 km verderop overnachtingsmogelijkheden zijn, gelukkig zijn die er.

Tegelijkertijd krijg ik een berichtje dat mijn fietsvriend Jubidur Kabir uit Bangladesh dood is gevonden in een hotel in Laos. Hij is in zijn slaap overleden op 20 januari.  Jubidur werd al vanaf 18 januari vermist en via Facebook had ik al een oproep geplaatst om naar hem uit te kijken. Het si heel onwezenlijk om op een wankelstoeltje van een theehuis langs een loeidrukke straat zo’n bericht te krijgen. Naast je vraagt iedereen ”What country”en “What is your destination” terwijl mijn gedachten heel ergens anders zijn. Ik ben twee keer te gast bij Jubidur in Dhakaa, samen met hem gefietst in de omgeving van Sylhet. Hij regelde mijn vervoer naar het vliegveld. Daarnaast was hij een superaardige vent die een bijzonder goede baan had als ingenieur bij een groot bedrijf, maar toch heel maatschappij kritisch was en in Bangladesh is dat niet zo gebruikelijk. Ook is hij ooit bij ons een fietstocht begonnen naar Spanje. Eindelijk had hij het voor elkaar om een paar maanden vrij te krijgen en blijkt hij aan zijn laatste reis te zijn begonnen.

 Verder gefietst naar Jhajjar. Vlak voor Jhajjar wordt ik door twee man op een motor gevraagd te stoppen, meestal gaat het om een selfie, nu bleek het een verslaggever te zijn van een lokale krant.

de verslaggevers

ze vragen  me van alles en beloven het artikel te mailen. Ik wordt nog wereldberoemd in Jhajjar!
In Jhajjar Star guesthouse gevonden, het guesthouse wordt gerund door een jongen van nog geen 30. Hij heeft een groot deel van zijn leven in New York gewoond en gestudeerd en wil graag eens goed Engels praten. Ik ga met hem achter op zijn motorfiets naar een restaurantje. Hij zou graag terug gaan naar de USA, maar zijn familie heeft hem naar India gestuurd om verschillende zaken te beheren en dat is nog niet zo erg, ze zijn ook nog druk bezig ommhem aan een vrowu te  koppelen en dat bevalt hem helemaal niet.

Vrijdag 10 februari Jhajjar – Palwal 101 km

Na Jhajjar kom ik al snel hoogbouw tegen. Het teken dat ik in de buurt van New Delhi ben, vooral Gurgaon en Sohna zijn helemaal volgebouwd, op de open plekken is er een enorme bouwactiviteit.

Na Sohna is de grote drukte over en ben ik blij dat ik niet door new Delhi ben gegaan, ben het ook geen moment van plan geweest. Na 101km in Palwal aangekomen, morgen naar  Mathura.