Het laatste ritje van Karimganj, India naar Sylhet, Bangladesh

Zondag 14 januari,

De laatste kilometers in India wordt ik getrakteerd op een mooie geasfalteerde weg, iets wat ik de laatste paar dagen, maar zelden heb gezien.

 

In Sylhet ben ik net als vorig jaar te gast bij Arif en zal zeker weer kennismaken met de Sylhet Cycling Community. Dat is een groep recreatieve fietser, die elke dag wel een ritje organiseren.
Ze bestaan uit een paar duizend actieve leden in wisselende samenstelling. Naast fietsen hebben ze ook ideële doelstellingen, zo maken ze, om een voorbeeldfunctie te, bijvoorbeeld regelmatig straten schoon en delen ze in koele tijden dekens en kleding uit.
De grens west van Karimganj stond op geen enkele lijst van officiële overgangen, ik zag een paar maanden geleden dat een Australiër hier vanuit India, Bangladesh is binnengekomen, dus ik waag het er ook maar op.
Het is wel duidelijk dat ik bij de grens ben, links van de weg een enorm gebouw en rechts een prikkeldraad afzetting met een militaire post. Bij het gebouw moet ik zijn, maar het maakt een totaal verlaten indruk, ooit werden hier vrachtwagens gewogen en goederen in- en uitgeklaard, maar aan de staat van de spullen te zien is dat lang geleden. Nergens staat een bordje met opschrift "Immigration",
na een rondje om het gebouw, op goed geluk gekeken waar er een deur openstond  en ik blijk bij de douane te zijn aangeland. In een enorm kantoor met wanden vol stoffige mappen, loopt een mannetje rond, die me de deur wijst naar Immigration.
In het Immigration kantoor tref ik iemand die van zijn leven nog nooit een Nederlands paspoort heeft gezien, of ook maar van het bestaan van Nederland afweet. Na een kwartiertje met veel vragen en antwoorden en doorbladeren van mij paspoort, heeft hij door dat ik UIT India wil en NAAR Bangladesh. Hij gaat een formulier zoeken, na 10 minuten heeft hij het gevonden, het laatste denk ik, het koieerapparaat wordt opgestart, 10 minuten, het formulier wordt gekopieerd, het oude formulier weer teruggelegd op een warrig stapeltje. Ik vul het formulier in, standaard vragen, naam, paspoortnummer etc. Hij pakt een stoffig boek formaat A2 slaat het open en terkt met een houten lat een lijn onder de laatste invoer. Vervolgens begint hij te schrijven en te vragen: Your town is Burgermeester? Can you spell this? Wat is de name and adress of your last hotel in India? Zo vult hij van links naar rechts zeker 15 vakjes in, waarbij ik hem bij vrijwel elke letter uitleg moet geven. Als dat allemaal klaar is moet ik naar een andere kant van het kantoor komen, want er moet nog een foto worden genomen. Tegen een glazen plaat hangt een webcam en hij geeft aan voor de webcam te gaan zitten. Ik zet mijn bril af en ga zo zitten dat ik denk dat ik in beeld ben. Ik vraag of het OK is. Nee, hij is nog bezig de PC op te starten en uit te vinden hoe het programma werkt..... Uiteindelijk is de foto genomen, weer terug naar het boek.
Of ik zelf ook nog een pasfoto heb, gelukkig wel. Wordt aan het formulier geniet, daarna de handtekeningen, één in het boek en één op het formulier. Uiteindelijk na 90 minuten, pakt hij een stempel en heb ik mijn exit voor India. Ik controleer het maar even voor de zekerheid, want zo'n gast is in staat om een entry stempel in mijn paspoort te zetten, dat is al 2x eerder gebeurd.
Eindelijk klaar en ik denk om op mijn fiets te stappen, helaas eerst naar de douane. Het personeel is  inmiddels vanwege de grote drukte verdubbeld, want beambte nummer twee stelt zich voor. Een tafeltje, twee stoelen en een groot boek. Link s\en rechts van de schrijver staan de Immigration Officer en douanebeambte nr 1. Weer de hele heisa, hoeveel geld ik bij me heb, het framenummer van mijn fiets, de waarde, hoeveel tassen? Ik vraag of ik een foto van het trio mag maken. No! Na 30 minugen is het gedaan en we gaan naar buiten. Of ze selfies met mij mogen maken? OK, maar ik dan ook.

Het bijna voltallige grenspersoneel

 

Eindelijk stap ik op de fiets en meld ik me bij de militairen bij het prikkeldraad, de bezetting is uitgbreid, want nu zit er een vrouwelijke luitenant onder een pergola. May I have your passport? Weer het hele circus! Gelukkig, spreken zij en haar collega redelijk Engels en gaat het een stuk vlotter.

Ik kan op de fiets twee honderd meter niemandland en ben in Bangladesh.
Eerst een militaire post, die wijzen naar een gebouwtje aan de overkant van de weg, dit blijkt de Immigration te zijn. Er is niemand, na 20 minuten verschijnen er twee man. Ik moet zeggen, dit ging sneller en effectiever dan India en na slecht 45 minuten heb ik mijn stempel. Nu nog even naar de douane. Die huist in een of ander hok achter een theehuis. Hallo, have a seat. Het boek, sorry I am new on the job! Do you want tea? Vragen, vragen en eindelijk is ook hij klaar. Ik spring op mijn fiets en hoor achter me: Stop, stop, stop! De militairen, bijna vergeten. Weer een boek, tijdens het invullen komen de fietsers van de Sylhet Cycling  Community binnenvallen en wordt er natuurlijk hartelijk begroet, de meesten ken ik. DE militairen, het douane en Immigration personeel begrijpen het nauwelijks, maar vinden het prachtig dat er een ontvangstcomité voor mij is. Daar moeten natuurlijk foto's van gemaakt worden! Eindelijk is ook boek 6 ingevuld en zit ik op de fiets met escorte naar Sylhet. Het is maar 40km, de weg is redelijk goed en maak ik mijn 2000km vol van een fietstocht die toch wel in de top komt te staan van alle tochten die ik tot nu toe heb gemaakt.

 

Ik wordt 2 dagen in de watten gelegd door Arif en "Babor" en op woensdagochtend vroeg vlieg ik met Biman BD Airlines naar Dhaka waar ik bij JK verblijf en op zaterdagochtend vlieg ik terug naar Nederland.