Mijn blog



Na mijn pensionering probeer ik 2x per jaar een aantal weken op fietsreis te gaan. Dit bevalt me uitstekend. Bezochte landen tot nu toe.
Europa: Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Turkije, Georgië en Azerbaijan.
Azië: Iran, Pakistan, Kazachstan, Kirgizië, Uzbekistan, Tadjikistan, India, Nepal, Bangladesh, Myanmar, Thailand, Laos en Vietnam.
Afrika: Marokko, Gambia,en Senegal.
Verenigde Staten (Californië, Arizona, New Mexico, Texas, Arkansas, Louisiana, Mississippi, Alabama en Georgia)

In dit blog vindt je de verslagen van mijn fietstrips, zoals in alle blogs, het laatste verslag bovenaan het oudste onderaan.

In de rechterkolom: De routes en de links naar mijn fotoalbum




Routes 2020

maandag 23 juni 2014

Beste allemaal,

Hieronder het verslag van 17 juni tot en met mijn laatste fietsdag 23 juni. Ik heb een geweldig prachtige trip gehad, de foto's getuigen daarvan. Ik zeg niet gauw, ik ga terug, maar voor Kirgiië zou ik een uitzondering maken. Een prachtig land, vriendelijke mensen en enorm vel fietsmogelijkheden!
Veel leesplezier, en tot de volgende trip,

Greetz,

Gerrit
Dinsdag 17 juni naar Bököbaev

Lekker ontbijtje bij guesthouse Tamara, bij het afscheid gaf ze me nog een adres van een guesthouse in Bökönbuevo, altijd handig, want zo weet je dat je bij een goed adres terecht komt en de gastvrouw hoeft geen 20% aan de CBT organisatie af te dragen. Het landschap was in feite gisteren al veranderd, in tegenstelling met de noordoever van het meer is de zuidoever een woestijnachtige toestand. Er groeit nauwelijks iets. Het heeft veel weg van de kuststrook langs de Rode zee in Egypte. Een stukje onderweg en kom een bord tegen met Fairy tale valley / Skaska valley, interressant genoeg om even te gaan kijken, er stappen net ook een stel Franse backpackers uit een busje. Het blijkt maar een paar km landinwaarts te zijn.

Het werd wel een beetje ploegen door een droge rivierbedding, na ca. 3km werd de vallei nauwer en kwam ik wat grillig gevormde rotspartijen tegen, uit welk sprookje ze afkomstig waren geen idee, misschien Ali baba met zijn 1000 rovers. Daarna weer door en na een rustig ritje kwam mijn guesthouse Clara opgezocht in Bökönbuevo. Aan de gastvrouw gevraagd of ze een taxi kon regelen naar een zoutmeer zo’n 50km verderop. Na veel handen en voeten werk, kwam na een half uurtje de CBT coördinatrice. Die een taxi voor me had voor 1500 Som, ik zat nou niet echt op een CBT uitstapje te wachten, want die zijn altijd duurder, maar vooruit maar, ruim 100km voor €20,- is eigenlijk zo gek nog niet.  De  coördinatrice vroeg nog naar mijn volgende rit en had nog een adresje voor me in Toguz Bulak bij een vriendin van haar, dus dat was weer een meevallertje. ’s Avonds een keertje echt lekker gegeten,  aardappelen met kool, ui, tomaat en stukjes vlees.

Woensdag 18 juni. ’s Morgens naar Tuz Kul (het zoutmeer) en ’s middags naar Toguz Bulak.

Om 09.00 stond mijn taxi voor de deur en was het op naar het zoutmeer Tuz Kul. Ik had er ook naartoe kunnen fietsen, maar dat zou inhouden dat ik een leuk stuk door de bergen zou moeten missen en ook dat ik 21km heen en weer terug zou moeten fietsen, want dat is de afstand dat het meer van de doorgaande weg af ligt. Het water in het meer moet ongeveer hetzelfde zoutgehalte hebben als in de Dode zee, met andere woorden je blijft drijven. Na 30km verharde weg en 21 km over een heel slechte weg naar het meer was ik blij met mijn keuze Helaas was het niet echt schitterend weer, toen ik het water i
 
n plonsde viel er hier en daar al een spatje regen.
Het was idd een leuke ervaring, je blijft keurig drijven en geen schijn van kans dat je onder water kunt blijven. De chauffeur snel de verplichte foto’s laten maken, afdrogen en aankleden en weer terug, want ’s middags moest er ook nog gefietst worden.

Het eerste stuk bleek nog een flinke klim te zijn, maar wel naar weer een totaal andere omgeving, achter de kale rode bergrug ligt een prachtig groen dal.



 Dat dal werd die middag nog groener, want het begon behoorlijk te regenen en wel zo dat ik door en door nat ben geworden.  Gelukkig ging het na verloop van tijd flink bergaf  en werd het gelukkig ook weer droog. Ik had een aardig tekening mee gekregen om het huis te vinden, maar ik moest toch nog wat vragen voor ik bij een vrijstaand huis terecht kwam met een verdieping helemaal aan de rand van het dorp, het zag er in vergelijking met de normale huizen nieuw en redelijk modern uit. Na een half uurtje wachten kwam mijn gastvrouw (een weduwe) met haar zoon aangereden. Ze sprak bijzonder goed Russisch, want daar gaf ze les in, maar daar hield het ook wel mee op. Het werd dus een avondje met een woordenboek en “Hints” Het prachtige huis bleek alleen maar een stel kale kamers te hebben, er was geen enkel sanitair en het toilet achter in de tuin, was ook nog niet het beste wat ik deze reis heb gezien.



Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat een redelijk vlotte vrouw schijnbaar geen behoefte heeft aan deze vorm van luxe, voor de toegangsdeur staat, net zoals in elk huis en restaurant een wasbakje en dat is het dan, in de keuken, wat emmers water. Het eten: Eerst natuurlijk thee met brood en jam, daarna komkommer met zout en mayonaise, vervolgens wat opgebakken vermicelli en daarna ging ze aan de slag voor de warme maaltijd Bjorst (een gevulde soep met groente aardappelen en vlees). In de tussentijd mijn kamer opgezocht, hier stond allen maar een (te korte) divan, dus ik kreeg een stapeltje gewatteerde dekens als matras , wat lakens een kussen en een sloop. Dus op zijn yurts, op de grond. De eerste B van de B&B stelde niet echt veel voor. De soep ’s avonds was lekker, maar waar ze hier het goede vlees verkopen ben ik nog niet achter, er staken twee ribben uit mijn soepkom met eigenlijk vooral vet en zeen er aan. De gastvrouw (Raikan) en haar zoon zaten lekker te eten, maar ik dacht, waar laat ik het. Op mijn schotel dus.

Donderdag 19 juni naar Tuura Suu

’s Morgens vroeg op want Raikan moest om 08.00  biologie examens afnemen op school. Een stevig ontbijt: Bjorst met weer van die lamsribbetjes en gelukkig ook nog wat brood. Vroeg op pad, het zu klimmen worden die dag en ik zit ruim in mijn schema, dus kalm aan, na 2 uur fietsen even koffie gezet en mijn spullen gedroogd die ik gisteren niet droog had kunnen krijgen en daarna weer op pad, helaas begon het te betrekken en voor mij vielen een paar donderklappen. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan onweer in de bergen. Bij een boerderijtje gevraagd of ik even kon schuilen en binnen no-time zit je dan weer aan een high tea op zijn Kirgizisch.


Mijn foto van al onze kinderen en aanhang doet het altijd prima op zulke partijtjes. Als je met een familie van in totaal 10 personen op een foto staat dan ben je iemand hier, Helaas is de foto die vorig jaar met Sinterklaas hebben genomen met de twee kleinkinderen erbij wat donker geworden, maar die laat ik altijd als tweede zien. Maar snel een nieuwe foto maken met zijn dertienen inmiddels. Na de bui weer vertrokken, na een km of 10 weer van die klappen, snel naar een dorpje en ja hoor weer een high tea, geweldig gastvrij zijn de mensen.
Overal  vragen ze of ik Kümüs wil drinken (paardenmelk), vandaag en ook gisteren werd gevraagd of ik wel een schaaltje Chora lust. Chora is een soort gefermenteerde brooddrank, oud brood wordt met water vermengd en ze laten dat gisten in een fles. Er zit ook iets van bubbels in, de fles gaat sissend open en het spul schuimt volop, soms zie je de stukje brood nog zitten een andere keer is het spul zo wit als melk. Ze noemen ook wel Kirgisch Coca Cola.  Vooral de Chora met “stukjes”is niet te zuipen. Ik heb het uit beleefdheid een paar keer geprobeerd, omdat het toch regende ben ik vandaag twee keer beleefd geweest.  Toen het droog was weer opgestapt en deze keer werd het flink klimmen over de slechtste weg die ik tot nu toe ben tegengekomen. Halverwege de pas werd het 12% stijgen en dus lopen, na een klein uur duwen was ik boven op de pas waar een kudde liep en ik voortdurend uitgefloten werd door de marmotten die daar volop zaten.




Het  was ook meteen weer regenen, onweer en hagel, snel naar beneden, toen ik opstapte bleek de neus van mijn schoen onder een hoek van 90graden te staan, toch maar eerst naar beneden, weer een prachtig dal in na 15 minuten begon het gelukkig droog te worden en vond ik een prachtige kampeerstek aan een riviertje.

Vrijdag 20 juni. Van Tuura Suu via Balikchi naar Kök Moyno Eki

Op mijn gemakje bij mooi weer alles ingepakt, het duurde wel even voordat de zon boven de berg uitkwam om mijn tent te drogen. In de tussentijd maak ik mijn ontbijtje, scheer ik me en pak alle andere zaken in.




 
De afdaling naar Issyk Kul was een behoorlijk inspannende afdaling, veel steile stukken over grote keien, langzaam veranderde het groene dal in een kloof meg kale rotsen, precies zoals ik bij Bököbaev van de hoofdweg was afgegaan, na verloop van tijd werd het wat vlakker en gelukkig liep het mooi naar beneden. Onderweg stopte er nog busje, er hing iemand buiten: “How are you, we saw you yesterday” In eerste instantie had ik geen idee, maar toen viel het kwartje, het was een Oostenrijks/Nieuw-Zeelands stel dat ik gisteren op paarden door de vallei zag trekken. Ze snapten niet hoe ik over de pas was gekomen; ik eigenlijk ook niet…  Wel leuk om wat belangstelling te hebben, vandaag ging er ook een tegemoetkomende grote Intourist touringcar plotseling langzaam rijden, voor de ramen allemaal Japanse passagiers met camera’s en naar mij klikken, ik ben h echt niet de enige die met zijn fiets op reis is. Na 40km weer in Balikchi aangekomen, mijn rondje om het meer heeft precie4 dagen geduurd. In Balikchi even gegeten en nu weer door in de richting van Bishkek, eerst ga ik nog Kemin Chong vallei aandoen. Een prima kampeerstek gevonden langs de Chuy rivier.

Zaterdag 21 juni naar Tört Köl in de Chong Kemin vallei

Vroeg opgstaan (06.00), want ik wil op tijd op mijn plaats van bestemming zijn, zodat ik nog wat aan de dag heb.  Na 30 minuten kom ik bij en wegrestaurant waar ik ontbijt nr. 2 neem, het is hier zo goedkoop, dat ik die ene Euro voor drie koppen thee, brood en twee gebakken eieren niet als obstakel zie. Er zijn weinig investeringen gedaan aan het inferieur van het restaurant de buitenkant ziet er trouwens ook niet uit. De weg wordt op dit ogenblik verbreed en gerenoveerd, dat leverde gisteren al een hoop stof op, gelukkig is het vandaag wat rustiger met het verkeer, na verloop van tijd kom ik op een goede weg terecht die langs de snelstromende rivier loopt. Na 40 km linksaf de Chong Kemin vallei in. Wel een beetje klimmen, maar dat wordt beloond met een uitzicht op een prachtige vallei. Bij de ingang van de vallei passeerde ik nog een slagboom met stopbord, ik had er niemand zien stoppen, maar meer uit nieuwsgierigheid stopte ik dan maar even. Het bleek een soort van douanepost te zijn, de vallei eindigt feitelijk in Kazachstan, vandaar. Je moet wel een goed getaind paard hebben om de bergen over te kunnen, ik denk dat douanebeambte in de Chong keminvallei een behoorlijk relaxte baan is.
 
 
 
 





Bij het eerste de beste guesthouse stop ik. De vrouw die me begroet haalt een Engels sprekende man te voorschijn die zich presenteert als advisor. Hij laat me het huis zien en de opstallen, het ziet er allemaal prima, alleen over de prijs moeten we nog wel een beetje bakkeleien. $20,- betaal ik voor een prima hotel in Bishkek , we maken het af op $10,- incl. ontbijt. De advisor had waarschijnlijk niet in de gaten dat ik er al bijna 4 weken Kirgizië op heb zitten. De advisor is zelf met zijn familie regelmatig te gast en later hebben we interessante gesprekken over Kirgizië en de regio. Het blijkt een prima guethouse te zijn, mijn spullen gedroogd en stoffige kleding gewassen. Zo kan ik er morgen weer tegen aan naar Burana.


Zondag 22 juni naar Burana

Na een lekker ontbijtje iets meer betaald dan er afgesproken was, ik had daar al snel geen spijt van want de gastvrouw trakteerde me op een zakje met een soort oliebolletjes en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.
Uitgeleide gedaan door de advisor, die nog een paar foto’s van me maakte en toen op pad, lekker relaxed de berg af. Onderweg bij een bronnetje mijn waterfles weer gevuld, daar stond een oud stel met een wrak van een Golf.  Een van de wielen was voorzien van een “thuisbrengertje”. In een gulle bui trakteerde ik ze op een oliebolletje. Dat heb ik wel moeten bezuren, de oude baas die schijnbaar nauwelijks uit de auto kon komen wenkte me en zoende me op beide wangen, met een baard van een week en hij zag er uit of hij zich voor het laatst met Kerstmis had gewassen. Verder maar weer met de wind in de rug en nu een keer vals plat, maar dan bergaf, 30 km per uur. De laatste 16km naar Burana toch weer wat klimmen, het viel niet mee, de temperatuur was inmiddels opgelopen tot 41gr. En ik had er toch ook wel 80km op zitten. 

Mijn dagelijkse wasje

gastgezin in Dong Sryk
 Burana is een oude stad waar eigenlijk niet veel meer is van overgebleven dan een minaret van de moskee, ook is er een klein museum.  Ik had in de Lonely Planet gelezen dat de directrice van het museum een guesthouse bestierde, dus aan de kaartverkoopster / souvenirwinkelmanager / frisdrankverkoopster / directrice gevraagd of ze een guesthouse had. In vlot Kirgizisch antwoorde ze van “njet”, ik begreep dat haar voorgangster dat wel had. Dus maar eens gebeld. Ook weer in vlot Kirgizisch kreeg ik ze horen dat het guesthouse in Dong Arik was  en dat ze me wel terug zou bellen. Na 2km in het dorpje aangekomen en in een winkeltje gevraagd naar haar adres, op hetzelfde moment werd ik gebeld, de telefoon overgegeven en de weg laten uittekenen. Na veel vijven en zessen  en nog één tekening kwam ik bij een guesthouse aan. Ik weet nog steeds niet zeker of dit het guesthouse is, waar ik moest zijn. Voor het fatsoen heb ik de eigenaar nog wel even contact op laten nemen met diegene die ik aan de telefoon heb gehad. Het is hier weer prima overleven. Mij spullen alvast schoon gemaakt en zoveel mogelijk opgeruimd, dan heb ik overmorgen wat meer tijd in Bishkek. 's Avonds nog even gekeken naar het scheren van een schaap. Liet nog even mijn "familie"foto zien en meteen was het ijs gebroken de hele familie kwam tevoorschijn en ik kreeg ook een rondleiding door het atelier waar kleden werden gemaakt.

Maandag 23 juni naar Bishkek

Ik  ga via Bergthal en Luxembourg naar Bishkek, dat is behoorlijk binnendoor. In deze twee dorpjes hebben heel lang Duitse Mennonieten gewoond. Ze woonden eerst op de Krim en aan  de Wolga, maar werden door Stalin als risicogroep beschouwd en dus werden ze eventjes iets verderop gedeporteerd. Er wonen vrijwel geen Duitsers meer.

Na het uiteenvallen va de USSR zijn de meesten teruggekeerd naar Duitsland. In een winkeltje kocht een Snickers en was toch verrast dat de vrouw vroeg: Grosz oder klein? Verder een rustige trip gehad naar Bishkek, de lstste 15km langs de hoofdweg en die is druk. In Bishkek weer bijzonder vriendelijk ontvangen in het hotel. De dames hadden zich nog wel zorgen gemaakt, want het is voor hun onvoorstelbaar dat je zolang op pad kan zijn.

 

Geen opmerkingen: