Oktober 2014 naar Iran

Naar Iran? Om te fietsen? Reacties varieerden van: Ben je gek geworden; wat moet je daar nu doen tot “Pap, zou je echt wel gaan? Denk toch aan je kleinkinderen!

Toch had ik van veel fietsreizigers gehoord dat een fietsreis in Iran een heel bijzondere belevenis is.

Dat dat zo is blijkt wel uit het feit dat ik geen blog publiceer in delen, maar in één keer, dat wil zeggen, mijn eerste dag van de reis bovenaan en de laatste dag aan het eind. Waarom? Google blogspot is geblokkeerd in Iran net zoals veel andere zaken.

Het bijzondere aan Iran moet je vinden in ontmoetingen met de ongelofelijk gastvrije bevolking en de interessante culturele geschiedenis vooral de gebouwen en dergelijke.

Tijdens de planning en voorbereiding van mijn tocht had ik informatie ingewonnen bij en via verschillende fietsers. Zo bleken er veel Iraniërs aangesloten te zijn bij Warmshowers, een wereldwijde organisatie van logeeradressen van fietsers voor fietsers. Er bleek zelfs een aparte Facebookgroep te zijn van Warmshowers Iran. Daar ben ik dan ook maar lid van geworden en kreeg meteen de vraag : Will you come to Iran?  In feite was mijn welkomstcomité al geregeld.

Dag 1 Maandag 6 oktober Aankomst Tabriz:

Vliegen ging vlot, echter wel een nachtvlucht met Turkish Airlines, zondagavond vertrek in Amsterdam en een overstap in Istanbul naar Tabriz, waar ik om 04.00 aankwam.

In Istanbul zie je bij de boarding al veel Iraanse gezichten, de helft van de vrouwen met hoofddoek en zo ongeveer de helft zonder maar wel met een Iraans uiterlijk. Ik was benieuwd wanneer die hoofdoeken omgingen, dat bleek op het moment te zijn dat de deur van het vliegtuig open gedaan werd.

De paspoort controle ging verrassend vlot en probleemloos, met een keurig “Welcome in Iran”
Tabriz is maar een klein vliegveld met een brandschone aankomsthal en een kleine bagageband. Mijn fiets werd keurig neer gezet en onder veel bekijks van onder andere oprecht belangstellende politieagenten kon ik hen vlot uit de doos halen en weer in elkaar zetten. Daarna op pad naar het centrum van Tabriz, waar ik volgens mijn Warmshowers Iran contact een gratis camping voor “Travellers” zou kunnen vinden.  De weg naar Tabriz was een soort van enorme snelweg met gescheiden rijbanen. Ik had gelukkig de locatie waar ik de camping dacht te kunnen vinden al thuis in mijn GPS gezet, dus het vinden was niet zo moeilijk. GPS kaarten van Iran zijn gratis te downloaden via OSM (Open Street Map) en bleken goed bruikbaar, de straatnamen in de GPS waren lang niet altijd correct of soms helemaal niet aanwezig. Na ca. 8km had ik de camping dan gevonden en idd achter een gesloten hek stonden een aantal tenten op het beton. De bewaker deed open, geen vragen en ik kon mijn tentje opzetten, midden in de stad met een enorme herrie van de inmiddels op gang gekomen spits.

Camping in centrum Tabriz

Na wat poging om te slapen, ben ik de stad in gegaan om een sim kaart te kopen. Met af en toe vragen en wat assistentie lukte dat prima.  De bazaar bezocht en een beetje door de stad gewandeld. De eerste indrukken: Oriënt, hoofddoeken veel zwart.

de bazaar van Tabriz

welkom door mijn Wsrmshower host

Om een uur of vijf trof ik mijn Warmshower contact Hamid bij de camping. Hij zorgde ervoor dat ik zowel internet op mijn telefoon kreeg als een filter om alle internetpagina’s die in Iran verboden zijn te omzeilen. Facebook is bijvoorbeeld verboden, maar iedereen heeft het, er zijn zelfs overheids facebook pagina’s.  Vroeg gaan slapen, want de volgende dag moet er worden gefietst.

Dinsdag 7 oktober richting Miyaneh.

wintersport in Iran

Tabriz ligt op ca. 1500m maar de weg richting Miyaneh blijft flink stijgen op een bepaald moment zit ik op bijna 2000 meter en zie ik ook bordjes richting een skiresort, ook die heb je in Iran, ik weet zeker dat de Skihut daar iets ander vertier kent dan in Oostenrijk. Onderweg nog mijn brandstoffles getankt voor 10 cent. Benzine kost hier bijna niets, toch wordt er heel veel op LPG gereden want dat is nog goedkoper.

Chorba of Dizzi

In Bostanabad gegeten, Chorba, een soort dikke soep met een vijzel om de stukje fijn te stampen en vervolgens in een stukje brood te wikkelen, zo eet je dus in Iran. Onderweg nog een flinke bui gehad, maar gelukkig geen lange.  Na bijna 90km eens uitgekeken naar een kampeerplek tot dat ik bij een post kwam van de Iraanse Halve Maan, de equivalent van onze Rode kruis. Ik vroeg daar of ik mijn “Chador” op mocht zetten, het antwoord was: No, insite, room. En zo lag ik dus mijn eerste nacht lekker binnen op een matje in mijn slaapzak.

aan de maaltijd bij de Red Cresent

De post wordt bemand door 4 mannen en ze hebben een ambulance en een redding voertuig om slachtoffers uit wrakken te bevrijden.  Meteen kreeg ik thee en er werd natuurlijk van alles gevraagd, ’s avonds kon ik mee eten en ook ’s morgens was er voor mij een ontbijtje  een soort roerei, alles wordt in brood gewikkeld.

het gastenboek

Goodbye mister!

Voordat ik vertrok moest ik nog wel even in het gastenboek schrijven, want ik was lang niet de eerste fietser die aanklopte, het boek was bijna vol.

Woensdag 8 oktober naar Miyaneh

Naar Miyaneh blijft het nog even stijgen en wordt het erg bergachtig, ik had al gehoord dat ik een aantal tunnels door moest, dus ik heb mijn verlichting maar vast op mijn dynamo aangesloten, normaal gebruik ik mijn dynamo om mijn GPS van stroom te voorzien of om mijn mobieltje op te laden.

De dag begint koud en winderig, onderweg wordt ik door een oude man gevraagd om thee te drinken en we zitten een half uurtje over onze gezinnen te kletsen met thee, brood en honing. Ik heb in juni een foto genomen waarop we met zijn allen staan en dit soort foto’s doen het altijd goed. Ik weet nu wat een dochter (Dochtar) is en een zoon (Pesar) en ook de beroepen doen het over het algemeen goed, ik ben voor het gemak gepensioneerd sportleraar en Aniel is accountant……

Ongeveer 5 km na de thee, brood en honing begint mijn voorwiel te zwabberen en jawel een lekke band. Inmiddels is het wel warm en zit ik vlak voor de eerste tunnel. Het blijkt een akelige doorn te zijn van het soort dat ik in Turkije ook al eens ben tegengekomen (in mijn band).
Na de tunnels gaat het lekker bergaf en op het moment dat ik Miayneh binnen fiets wacht er een fietser me op, het blijkt Amir mijn Warmshower host te zijn. Hij heeft vwb de overnachting verschillende keuzes, slapen bij vrienden of een goedkoop guesthouse. Ik ga voor de laatste optie, een beetje privacy kan geen kwaad. Voor €10,- ben ik onder dak met douche en toilet. Vervolgens krijg ik een rondleiding langs de moskee en de bazaar. Ik nodig hem uit om te eten en krijg nog wat tips voor het volgende traject. Amir is een mijnbouwstudent, maar wil het liefst iets in de toerisme beginnen. Ik geef hem weinig kans want Miayneh heeft in vergelijking met andere plaatsen niet
zo heel erg veel te bieden. Verder bedelt hij zo ongeveer om alles wat ik bij me heb, tot aan mijn goedkope Decathlon horloge toe, niet echt iets voor een gids in spé.

Amir met gebedsteentje

Donderdag 9 oktober richting Zanjan

de Broken Bridge

Na Miyaneh krijg ik nog wat bergen en tunnels en ook de “Broken bridge” te zien een lokale bezienswaardigheid waar ik door Amir al op ben gewezen, ook moest ik langs Jamalabad, want daar is een karavanserai te zien die aan de originele Zijderoute ligt want de route die ik fiets in niet de eigenlijke volgens hem.

Kerevenserrai

Het blijkt nog een flink stuk klimmen en om rijden te zijn voordat ik bij een klein dorpje kom met lemen huizen en idd een karavanserai in restauratie. Het nauwelijks de moete van het omrijden waard geweest maar vooruit dan maar je komt toch ook om iets te zien. In het dorp tref ik nog wat tenten aan van nomaden, want die zwerven ook nog rond in Iran met hun kuddes. Het ziet er behoorlijk schamel uit.

Nomadenkamp

Het overnachten leverde geen probleem op, om 15.00 krijg ik al een slaapplaats aangeboden in een restaurant, maar dat is nog wel wat vroeg, om 16.00 kom ik bij een grote rest-area aan de naast de secondaire weg gelegen snelweg, op de borden staat dat er een hotel is. Ik vraag even na, maar wordt doorverwezen naar  een Rode Halve Maanpost  aan de overkant van de weg, weer een puik overnachtingsadresje.

Red Cresent nr 2

Vrijdag 10 oktober naar Zanjan en zaterdag 11 oktober verblijf in Zanjan.

Naar Zanjan is het nu nog 72km. In Zanjan heb ik via Warmshowers weer een overnachting kunnen regelen.  Ik ben wat vroeg in de stad en bel Amir mijn host en vertel hem op welk plein ik sta, hij kan over een uur pas komen, dus maar eventjes rond kijken in de stad. Het laatste half uur wacht ik op het plein, in dit half uur wordt ik 2x uitgenodigd bij mensen thuis. Moraal van het verhaal: Als je in Iran op een plein gaat staan met een bepakte fiets heb je onderdak. Amir komt terug van een dagje rotsklimmen met 5 vrienden en komt uit een autootje rollen met rugzak en touwen. Op mijn GPS zoekt hij zijn huis en ik ga op de fiets hij propt zich weer in de Renault. Hij blijkt in het souterrain te wonen van het huis van zijn ouders. Hij verontschuldigt zich voor de rommel; “My room is very, very busy” . Ik kan douchen en krijg thee en fruit, daarna wordt ik voorgesteld aan zijn moeders, weer thee. Om en uur of 6, gaan we naar het huis van zijn onlangs overleden oma, ik ontmoet daar zijn nichtje en zijn tante. Ze komen met uitgestoken handen naar mij toe, het blijkt dus een behoorlijk gematigde familie te zijn. Weer thee en allerlei dadels.

bij Amir

 ’s Avonds is er lekker Iraans eten, soep en een soort salade van groenten, aardappel en kip, alles wordt in een stukje van en soort pannenkoek gerold.
Gegeten wordt op de grond maar dat was ik al gewend vanwege mijn logeerpartijtjes bij de Rode Halve Maan. De volgende dag lekker uitslapen en inmiddels is zijn vader teruggekeerd uit Teheran en ontmoet ik hem. Lekker ontbijtje en dan gaan we de stad in om de bazaar en de moskee te bezoeken ook gaan we nog even langs bij een vriend die een goed geoutilleerde buitensportzaak heeft. 

Daarna eten, de lunch is in Iran de hoofdmaaltijd, de zus van Amir komt en eet mee samen met haar dochter en zoontje, binnen gaat meteen de sluier af.

Mijn familiefoto doet het zonder uitzondering uitstekend, hier hoef ik zelfs niet eens zelf uitleg te geven, want mijn gastheer legt even uit wie wie is bij de familie Heij............

Na het eten wordt er geslapen. ’s Avonds wordt ik meegetroond naar de huldiging van een bergbeklimmer uit Zanjan. Hij heeft een 8000+ top in de Himalaya beklommen. De huldiging is een nog niet geopend centrum voor de behandeling van kinderen met kanker en is ook bedoeld als fundraising, Iraanse KiKa. Daarna nog even naar het uitzichtpunt in de bergen, zodat ik de verlichtte stad kan zien.

Zondag 12 oktober naar Abhar.

Na 30km eerst een klein ommetje naar de moskee van Sultaniyeh, een aan de hoogste koepels ter wereld. Hij staat op de lijst van werelderfgoed dus daar kan ik niet aan voorbij rijden.

Daarna maak ik de ruim 100km vol op weg nar Abhar, onderweg nog gegeten in een typisch trucker restaurant. Je krijgt daar eerst een bakje soep daarna een enorme spies met vlees een flink bord rijst met een bakje yoghurt, flesje cola erbij en daar ben je dan 3,50 voor kwijt. Dat is trouwens wel 150.000 Rial.  In Abhar wordt ik weer opgehaald van een plein door Hadi mijn WS host, hij heeft een paar elektra zaken. Ik kom niet verder dan de bovenverdieping van zijn ouderlijk huis, waar een grote kamer is en een badkamertje. Geslapen wordt op de grond op een paar dunnen matrasjes en ik slaap in mijn slaapzak. ’s Avonds gaan we Abhar door met twee vrienden van hem. Een van de twee is fel tegen alles wat in Iran gedicteerd wordt en laat dat goed merken.

in Abhar

We gaan langs verschillende moskees en er wordt flink wat afgepraat tijdens de autorit. Ik heb het idee dat ze vooral Engels willen spreken om zo de kansen om ooit een baan in het buitenland te krijgen te vergroten. In de straten van Abhar in de middenberm staan meer dan levensgrote portretten van de gevallenen in de Iran – Irak oorlog. Deze oorlog ligt overal nog vers in het geheugen en er zijn ook enorm veel slachtoffers gevallen. Sommigen waren nog heel erg jong.

portretten van de "Martyrs". De gesneuvelde militairen in de Iran - Irak oorlog

Maandag 13 oktober naar Ebrahimabad

Bij het vertrek in Abhar regent het en flink ook, het is koud en het waait. Pas in de middag wordt het droog. Ik pak een binnendoor weg in de richting van Bu’in Zara. De weg is smaller maar net zo druk als alle andere wegen, dus gevaarlijker. Kamperen doe ik in een boomgaard en voor het eerst kook ik een maaltijd ’s avonds.

Dinsdag 14 oktober naar Saveh

Gelukkig is het weer helemaal droog en ga ik weer op pad in Bu’in Zara kom ik langs een enorme gevangenis in een kale omgeving, ziet er niet prettig uit, maar de Amerikaanse gevangenissen zagen er ook niet feestelijk uit tijdens mijn ritje door de USA. De weg is gelukkig weer breder en vlak voor Saveh tref ik het weer: Een Rode Halve Maan post. ’s Avonds weer lekker eten, naast twee jonge medewerkers zijn er ook twee oudere; een van ca. 40 en een 50plusser. De 50plusser is duidelijk het baasje en heeft last van zijn rug, daarvoor wordt hij gemasseerd door de 40ger met een soort infraroodmassage apparaat. Als de baas op zijn rug ligt, rost hij er stevig overheen, terwijl hij lachend naar ons kijkt. De oude baas ligt te krampen van de pijn en de toekijkers  van het lachen.

Red Cresent nr 3

Woensdag 15 oktober naar Esfahan.

Het is maar een klein stukje naar Saveh. In Saveh wil ik met de bus naar Esfahan. Je blijkt echter te moeten overstappen in  Salafehegan. Gelukkig tref ik iemand die Engels spreekt en ook naar Esfahan wil. We nemen voor het eerste stuk samen een taxi en daarna de bus. De taxi is zeker 30 jaar oud, de chauffeur nog veel ouder.

met de taxi

en de bus naar Isfahan

De bus voor het laatste stuk is behoorlijk luxe. In Isfahan een goed hotel gevonden. Er waren ook een aantal goedkopere maar dat waren volgens mij complete luizennesten. Dan maar iets meer betalen.  ’s Avonds nog over de bazaar en een bezoekje aan Majid e Hakim een moskee.

twee deurkloppers: links voor vrouwen, rechts voor mannen

Donderdag 16 oktober Esfahan

In het hotel zitten aardig wat toeristen en ik ontbijt met een Duits stel. Ze gaan morgen hun huurauto ophalen om met deze auto door Iran te reizen. Ze hebben speciaal de vrijdag als begindag uitgezocht, zodat ze het voordeel hebben van het relatief rustige verkeer.

Vandaag staat het Naqsh e Jahan plein met de Masjed e Shah moskee op het programma. Het plein is het  op een na grootste plein ter wereld, alleen Mao’ s pleintje in Peking is groter.  ’s Middags een kijkje genomen bij een van de vele bruggen over de rivier, helaas staat de rivier droog, daarna een bezoekje aan de Madraseh Ye Chahar Bagh en het paleis met park van Hasht Behesht .  ’s Avonds de verlichte brug bekeken en gegeten bij Kentucky Fried Chicken. Prima fastfood, je krijgt na je bestelling een briefje mee met je nummer, in het Iraans schrift, vervolgens verschijnt het nummer in normaal schrift op een LED scherm en wordt het in Farzi afgeroepen. Het is toch wel handig als je een gidsje bij je hebt om het een en ander te ontcijferen. De kip was prima.

Vrijdag 17 oktober Isfahan

Vandaag vrijdag dus de moskeeën zijn dicht, dus eerst naar het paleis Chehel Sotun aan het grote plein. Daarna naar de bruggen, thee drinken in het park langs de rivier en verder naar de Armeense wijk Jofla.

Armeense kathadraal

De wijk ligt buiten het stadcentrum. De (Christelijke) Armenen waren goede vakmensen en zijn ooit door een Shah naar Isfahan gehaald vanwege hun kundigheid. Dat ze geen moslims waren was geen bezwaar, maar ze werden wel buiten de stad gehouden. Tot op de dag van vandaag is er nog een Armeense gemeenschap en zijn er verschillende kerken en een kathedraal. De kathedraal is een toeristische trekker en ik hoef alleen maar op de zeker 8 touringcars af te gaan om de kathedraal te vinden. Wel bijzonder om in dit Iran in een kerk rond te lopen. Op de terugweg moet je weer over de brug, de bruggen zijn een ontmoetingsplek voor jongeren in Isfahan.

de bruggen zijn ook ontmoetingsplekken voor jongeren

Zaterdag 18 oktober naar  Tudeshg en zondag 19 oktober in Tudeshg
Weer verder naar het oosten eerst het drukke Isfahan uit en daarna vrijwel een kaarsrechte weg door een kale omgeving naar Tudeshg. Tudeshg is een plaatsje waar de huizen opgebouwd zijn uit lemen blokken en daar ook mee zijn afgesmeerd. Ik zou een warmshower host verwachten. Bij aankomst blijk ik in een guesthouse te zijn aanbeland, maar fietsers slapen gratis.

mijn guesthouse

wateropslag met badgirs bad= wind, gir= vanger. deze zorgen voor koeling

Het eten is er prima, het guesthouse ligt vol met een Pools stel, 4 Italianen, 1 Belgische en 1 Fransman. ’s Avonds een flinke kring om het tafelkleed op de grond. Ik besluit nog maar een dag te blijven het is een lekker rustig plaatsje, overdag wat rondkuieren en ’s avonds vanaf een heuvel de zonsondergang in de woestijn bekijken.

Maandag 20 oktober via Na’in naar Aqda

Op naar Na’in, eerst een klim van 15 km naar bijna 2500 meter en dan 20 km afdalen. In Na’in wat plaatjes geschoten en wat Euro’s gewisseld.

Na'in

Wisselen doe je in Iran niet bij de bank maar bij speciale wisselkantoren. Ik vraag bij een winkeltje en wordt weer heel vriendelijk gedirigeerd naar en vrouw die Engels spreekt die een plattegrond voor me tekent  en zo gaat het met alles je wordt voortduren geholpen. Dan verder de woestijn in richting Yazd. Onderweg stopt er nog een auto. Er stappen 4 personen uit. Een Iraans echtpaar en naar later blijkt twee Duitse toeristen.  Het blijft wennen, maar het enige wat ze willen, is met mij op de foto, na wat kletsen en met een flesje cola stap ik weer op…… Het zou vandaag lastig worden qua overnachten, want er is feitelijk niets. Toch kom ik in Aqda een bord tegen met opschrift: Traditional hotel. Ik rij het stadje binnen en kom bij het halfvergane historische centrum. Het lijkt wel of het hotel het enige gebouw is wat in goede staat verkeerd. Het is prachtig gerestaureerd. Ik vrees qua prijs het ergste toch blijkt ik voor €12,- onder de pannen te zijn. Ik ben de enige gast. Eten blijkt geen probleem te zijn, blijkt het toch te zijn, want ik krijg 3 gebakken eieren, wat brood en een bakje yoghurt.

Aqda

Hotel

interieur van het hotel

Dinsdag 21 oktober Ardakan

In Ardakan is een prima hotel dus ik hou het vroeg voor gezien om het stadje te kunnen bekijken en om even lekker te kunnen douchen en dergelijke.

rechts: Deze constructie wordt in de rouwmaand rondgedragen

Woensdag 22 oktober  naar Yazd en donderdag 23 oktober in Yazd

Meybod

Duiventoren

Na Ardakan even Meybod in om het oude fort en stadsrestanten te bekijken, vlug een paar plaatjes en dan door naar Yazd wat de oudste stad ter wereld zou moeten zijn. Yazd staat ook op de UN lijst vanwege de het centrum dat vrijwel geheel uit lemen huizen bestaat. Yazd blijkt een grote stad te zijn en het duurt dan ook even voordat ik in het historische centrum ben. De meeste backpackers gaan naar het Silk Road hotel waar als je op de fiets komt, gratis onderdak krijgt. Als ik binnen kom zit het restaurant gedeelte vol met Italianen en Duitsers die van het buffet gebruik maken.  Een kamer hebben ze ook niet, je kunt alleen in de dorm terecht. Dus ik ga maar eens verderop kijken en vindt onderdak in het er naast gelegen Oasis hotel.

Nog even een klein ommetje gemaakt en vroeg naar bed. Donderdag de stad maar eens goed bekeken er zijn verschillende moskees en er is een gebouw met de naam Alexanders prison. Hier zou Alexander de Grote gevangen hebben gezeten, maar daar is geen enkel bewijs voor, je kunt beneden in  de geriefelijke  kerker in ieder geval prima thee drinken.. ’s Middags nog wat voor mijn keel  gehaald, want die doet behoorlijk zeer door de droogte en de uitlaatgassen. Ook nog even langs de kapper, mijn haar begint behoorlijk te pieken.

Ik heb besloten niet door de woestijn naar Mashhad te fietsen, maar door te gaan naar het zuid oosten naar Kerman. Het stuk door de woestijn trekt me toch niet en ik ben bang om wat in tijdnood te komen. Ik ga dan van Kerman naar Mashhad met een bus.

Vrijdag 24 oktober naar Kerman overnachting in tent zuid oost  van Kermanshah
 

Na Yazd is de eerstvolgende grote plaats Anar, maar dat ligt op 152km en is dus niet haalbaar in een dag. Na Yazd is er eigenlijk alleen maar woestijn, beetje saaie fietsdag dus, gelukkig kom ik om 14.00 een fatsoenlijk restaurant tegen waar ik een behoorlijke maaltijd gebruik. Dat scheelt me weer een keertje koken.

Onderweg stop er een taxi voor me en er wordt thee uitgedeeld, het blijven enorm vriendelijke mensen. Na 95 km kom ik bij een grote rustplaats met een moskee winkeltjes, politie en van alles het is er enorm druk.

overal kastjes en soms brandkasten voor giften

Ik drink (gratis) thee, vul mijn watervoorraad aan en stap toch maar op de fiets want ik heb het niet zo op deze drukte om hier te overnachten. Er staan overal brandkasten, waar bovenin een gleuf zit om te doneren voor weeshuizen. Na 5km vindt ik een goede plek achter een dijkje in een laag gedeelte van de woestijn. Hier kan ik prima overnachten.

Ik geef via Whattsapp mijn geografische coördinaten door en Steef (een van onze zonen) App’ t meteen een foto terug van Google maps met de exacte locatie het blijkt tot op de meter te kloppen. De techniek staat nergens voor, dit had je 40 jaar geleden niet kunnen bedenken.

op de meter nauwkeurig: Steef stuurt mij een foto van mijn lokatie

Zaterdag 25 oktober, overnachting bij Halve maan in Kaskuyih

Voordeel van kamperen is  dat je lekker vroeg weg kunt. Lekker koel nog en niet te druk. De weg is hier overigens vrij breed, rijbanen gescheiden door een niet te flauwe berm van zeker 200 meter.

Pistachenoten

Bijschrift toevoegen



levensgevaarlijk LPG tanken en open vuur onder de theetank

Ik rust even uit bij een winkeltje, er wordt gekampeerd door Iraniërs , die naar het noorden trekken in hun oude auto’ s. De meesten rijden op gas, dat is nog goed koper dan benzine. Er wordt hier getankt uit normale gasflessen terwijl  het water op een gasbrander 10 meter verderop wordt gekookt. Levensgevaarlijk dus.
Ook vandaag weer woestijn en niet gek veel afwisseling, aan het einde van de dag kom ik bij een station van de Halve Maan, waar ik ook weer gastvrij wordt ontvangen. ’s Avonds spaghetti en zelf voor mijn ontbijt gezorgd, zodat ik weer vroeg weg kon.

Red Cresent nr 4

Zondag  26 oktober naar Rafzanjan en met de bus naar Kerman

Mijn laatste loodjes voor Kerman. Ik kom door het gebied waar  enorm veel  Pistache struiken staan, hier komen de beste pistachenoten ter wereld vandaan wordt me verteld. Tijdens de oogst komen er veel Afghanen hier naartoe om ze te plukken. .  In Rafzanjan kom ik langs de busterminal en besluit het laatste stukje tot Kerman mijn fiets maar in de bus te zetten.

In de bus zit ik naast iemand van bijna 30 die vraagt waar ik naartoe ga en waar ik overnacht. Als hij hoort dat ik een hotel zoek, dan biedt hij mij aan bij zijn familie te slapen.  Moein wordt opgehaald door een vriend op zijn motor en ik rij achter de motor aan naar het huis. Er blijken nog 3 broers thuis te wonen, twee andere broers zijn getrouwd.

Ik kan meteen aanschuiven aan het tafelkleed om te eten. Nog even de stad in om de moskee de  gerestaureerde haman te bekijken.

de historische haman

Ook nog een bus ticket gekocht naar Mashhad. Geslapen wordt er bij de vriend die met zijn vrouw in een aardig appartement woont. We gaan met een taxi, taxi’s zijn spotgoedkoop in Iran. ’s Avonds komt er nog een processie langs die de dood van Iman Hussaeyni gedenken. Het blijkt de Shiitische rouwmaand te zijn.  Ik herken het ritueel want de mannen slaan zich op de rug met (onschuldige) kettinkjes. Er zijn allerlei vormen van dit ritueel varieert van kloppen op de borst en slaan op het hoofd tot het gebruik van wat meer serieuze ketting die flinke wonden veroorzaken, maar dat is officieel verboden in Iran. ’s Avonds nog gezellig zitten kletsen tijdens de avondmaaltijd (die is meestal om 22.00 uur) en dan weer op mijn matje.

bij vrienden van Moein

hele schoencollectie op het trapportaal

Maandag 27 oktober Kerman

’s Morgens achter op de motor weer naar het huis van Moein en om tien uur gaat mijn gastheer werken  en zelf ben ik de stad ingegaan om deze te bekijken en een hotel opgezocht waar ik  gebruik kan maken van de Wifi.

toch nog achter de geraniums

’s Avonds gaan we met de broer en een neef en hun vrouwen naar  Mahan waar een paleis is met watervallen. Watervallen zijn iets heel bijzonders in het waterarme Iran.

het hele gezelschap

Het water wordt aangevoerd in kilometers lange ondergrondse kanalen. Er is thee meegenomen en we zitten gezellig op het terras de meegebrachte thee te drinken. Daarna nog even naar een moskee met mausoleum in Mahan zelf en vervolgens eten bij de broer. Ik krijg te horen dat we daar blijven slapen. Even wat bedjes uitrollen en slapen maar. Ik baalde er wel wat van, want tandenborstel en scheergerei liggen bij de ouders van Moein.

bij de broer van Moeín thuis

Dinsdag 28 oktober Kerman

Moein wordt om 07.00 gebeld en moet vroeg beginnen met werken. Zit ik bij zijn broer met zijn echtgenote. Ik wordt met een taxi weer naar het huis van de ouders gebracht. Drink daar nog even een kopje thee en besluit op zoek te gaan naar een hotel voor de laatste nacht. Ik heb dat heen en weer gesleep met mij nu wel gehad. Ik zeg dat ik een paar landgenoten heb ontmoet en neem mijn intrek in het hotel. Ik beloof de volgende dag terug te komen voordat ik met de bus naar Mashhad vertrek. Deze mensen zijn zo enorm gastvrij, maar het lukt me niet om daar met volle teugen van te genieten.

Woensdag 29 oktober vertrek naar Mashad.

mijn vertrek uit Kerman

’s Middags naar de familie om afscheid te nemen en daarna op tijd naar het busstation, ik eet daar nog even wat en om 19.00 vertrekt de bus voor de rit van bijna 900km. De planning is om om 10.00 in Mashhad te zijn. Busterminals zijn, niet zomaar bushaltes, maar hebben meer iets weg van kleine luchthavens. Busvervoer speelt een belangrijke rol in Iran. Het is snel en voor mij spotgoedkoop. €12,50 voor bijna 900km naar Mashhad. De fiets kan mee voor 7,50.

Busterminal kerman

in de bus

De bus is superluxe. 1 rijtje van enkele stoelen en een rijtje van twee stoelen naast elkaar. Je krijgt een pakketje met wat koek en limonade. De stoelen zijn helemaal terug te klappen in ligstand met beensteun, zonder dat er iemand achter je last van heeft.  Zo lukt het wel om de 15 uur door te komen. Buschauffeurs moeten bij elke politiepost stoppen om hun tachograafschijf te laten zien, dus er wordt niet te hard gereden. Er zijn twee chauffeurs aan boord en een bijrijder.  Onderweg krijgen we nog een lekke band en wordt ik wakker gemaakt door een politieagent die mijn paspoort wil zien, dit is de enige keer in een maand dat ik mijn paspoort moet laten zien. Achter mij zit een Zwitserse backpacker die in hetzelfde hotel zat als ik.

Donderdag 30 oktober

Om 11.00 kom ik aan in Mashhad, ik heb contact gehad met een Warmshower host die onderdak voor me zou regelen, na telefonisch contact blijkt daar niets van terecht te zijn gekomen.  Hij zou wel een doos voor mijn hebben om mijn fiets in te kunnen verpakken. Van de Zwitser wist ik dat hij naar hotel Pars zou gaan, dus ik heb daar ook maar mijn intrek genomen. 



straatbeeld Mashhad

’s Middags op zoek gegaan naar de fietsenzaak. Ik heb de zaak van mijn host niet gevonden, maar kwam wel terecht bij Rudy’s bikeshop, waar ze een hele stapel dozen hadden liggen en daar zat er eentje voor mij bij. Ook kreeg ik nog een flinke partij bubbelplastic mee, geweldige mensen.  We een beetje gepruts om de opgevouwen doos op mijn bagagedrager te krijgen, gelukkig komen de doos en ik heel over. Mark de Zwitser vraagt mij of ik zin heb om mee te gaan op excursie met gids naar het bergdorpje Kang de volgende dag. Ik ben nu toch geen fietser meer dus prima. ’s Avonds samen gegeten in een restaurant in de buurt.

Vrijdag 31 0ktober naar Kang

’s Morgens naar Vali’s Smokefree homestay waar we eerst ontbijten voordat we vertrekken naar Kang. Vali is een prima verteller en spreekt uitstekend Engels. Er is nog een Duitse backpacker niet mee gaat. Het is een backpacker op leeftijd Gunther van 67. Chauffeur is Rafi en beiden hebben een Official guide bodywarmer aan.

Kang

We rijden de bergen in en stappen in de buurt van het dorp uit. De bedoeling is dat we een stuk gaan hiken. Het komt er op neer dat we een paar kilometer naar het dorp lopen, het dorpje is in terrasvorm gebouwd. In het dorp drinken we thee bij een familie. Het gezin heeft 4 kinderen en heeft het niet breed, zo komt er nog wat geld binnen. Eerst wat appels eten en de thee blijkt kruidenthee te zijn.

Later vallen er nog een hele groep dames binnen zeker acht, uit Mashhad. De vrouw blijkt een arts te zijn en prima Engels te spreken, de man die later volgt blijkt in Florida landbouwkunde te hebben gestudeerd en het eerste wat hij doet is e-mailadressen en telefoonnummers uitwisselen. We vroegen of de arts huisarts was of specialist. Ze was verslavingsarts. Weer een deuk voor veel mensen in het beeld dat van Iran bestaat. Het gebruik van verdovende middelen zou meteen tot jarenlange opsluiting leiden. In werkelijkheid valt dat dus wel mee. Er wordt dus ook naar medische behandeling gezocht ipv dat je meteen opgesloten wordt.

Na de thee klauteren we een bergpasje over en komen we in een dorpje terecht waar Rafi ons opwacht in zijn auto.

Na afloop een late lunch in een dorpje en worden we bij het hotel afgezet.  Als we terug zijn ga ik naar het Moskeecomplex waar het lichaam van Iman Reza is begraven. Deze plek is de meest heilige van Iran, jaarlijks komen er een paar miljoen pelgrims deze plek bezoeken.  Bij de poort van het complex wordt iedereen gefouilleerd, maar buitenlandse niet-moslims mogen alleen onder begeleiding van een gids naar binnen. De portier pleegt wat telefoontjes en dan komt er een uitstekend Engels sprekend privé gids opdagen. Je moet al je spullen (mijn stuurtas) afgeven.



Iman Reza shrine complex

 Je krijgt daar keurig een bonnetje voor. Bij de ingang staat dat er niet gefotografeerd mag worden, maar als we op een van de grote pleinen staan piept mijn GSM. Dat valt de gids op en vraagt of er ik een GSM had en of daar ook een camera op zit. Want fotograferen met een GSM mag wel! Halverwege wordt er een video vertoont, krijg ik thee een pakketje foto’s. Prima service. Kosten zijn er niet. ’s Avonds ga  ik met Zwitsese Mark  bij Vali  dineren.

Zaterdag 1 November

Ik wordt om 5 uur wakker en zie de TL balk aan mijn plafond draaien als een propeller van een vliegtuig. Ik ben zo duizelig alsof ik zo uit een draaimolen ben gestapt. Dat is flink schrikken. Echt misselijk ben ik niet, ik zorg er eerst maar eens voor dat ik flink drink en wat frisse lucht krijg, pas om een uur ’s middags ben ik weer zover bijgekomen dat ik de stad in ga.  De rest van de dag houdt ik me maar koest en zorg ik dat ik veel frisse lucht krijg, rust en wat goede voeding. Wat er aan de hand is geweest, geen idee.  Geruststellende gedachte was dat ik voldoende telefoonnummers had van mensen die me eventueel zouden kunnen helpen.

Zondag 2 November

Inpakdag.

Mijn fiets ingepakt en de rest van mijn spullen en nog een beetje door de stad gebanjerd.
’s Avond door Rafi opgehaald, want die had een autootje met imperiaal en zo naar het vliegveld.
Mijn fietsdoos blijkt door de scan te kunnen en bij het inchecken wordt er niets voor het vervoer van mijn fiets gerekend. Bij de informatiedesk in de hal voor de securitycheck had ik gevraagd of er boeven in de vertrekhal een wisselkantoor was, waarop bevestigend werd geantwoord. Het bleek ook te kloppen, alleen je kon er niet wisselen… Ik heb dus nog  ruim 3 miljoen Rial in de aanbieding….

Prima vlucht gehad met een overstap in Istanbul, mijn fiets in prima staat in ontvangst genomen op Schiphol en met de trein naar Tilburg.

Epiloog:

Alle verhalen die ik kende over Iran bleken te kloppen. Enorm en onvoorstelbaar gastvrij. Our home is Your home: Welcome in your shop etc, etc. De Iraniërs willen van alles van je weten en van alles over hun land vertellen. Ik heb nauwelijks het idee gehad dat mensen heel veel te leiden hebben onder de onvrijheid die er overigens wel degelijk is. Heel veel vrouwen hebben echt niet voor hun lol of voor hun geloof een hoofddoek om.  Veel internetsites  zoals Facebook zijn geblokkeerd, maar iedereen weet die te omzeilen. Zelfs de PressTV die programma’s in het Engels uitzendt  heeft een FB adres. Deze programma’s zijn trouwens wel gekleurd.

Sommige mensen hebben een schotel en kijken dan naar BBC Persian die vanuit Engeland uitzendt.
Wat voor de meesten belangrijk is zijn toch de dagelijkse basisbehoeftes: Een fatsoenlijk huis, voeding en gezond blijven. Er is veel werkloosheid en een heel hoge inflatie.

Van het begin tot het einde van de reis ervaar je een enorm gastvrijheid, het enige minpunt: Iran is eigenlijk geen fietsland, het verkeer is vaak chaotisch, er zijn nauwelijks leuke binnen wegen. het veiligst was het fietsen over grote verbindingswegen, die waren gewoon breder en hadden nog een redelijke vluchtstrook waarover je kon fietsen. Kleinere wegen zijn alleen maar smaller en net zo druk.

Nuttige info:

VPN filter om wel op bijv. FB te kunnen: http://www.hotspotshield.com/vpn-for-android