BicycleTracks

Bignona – Kafoutine, 77km, donderdag 19 december 2013

 

Gisteravond in het hotel nog gevraagd naar de veiligheid en men vertrouwde mij dat er al heel lang niets gebeurd was op de weg naar Gambia, het leger was ruim aanwezig.

Het is altijd hetzelfde, naarmate je verder weg bent beweert men dat het gevaarlijker is kom je dichterbij dan blijkt er steeds minder aan de hand te zijn en als je er bent dan is er niets aan de hand. 

Tijdens mijn ontbijt werd ik begroet door een Fransman, hij was al drie maanden onderweg op zijn motor en wilde mij kennelijk even zien. Hij was gisteravond laat aangekomen. Hij kwam net uit Guinee-Bissau en Conakry. Het was hem daar aardig bevallen, met uitzondering van Conakry waar het onrustig was, door de hoge prijzen en brandstofschaarste, hij moest voor het krijgen van brandstof de zwarte markt op. Ik vroeg hem naar zijn ervaringen in de Westelijke Sahara en Mauritanië. Hij vertelde me dat ze in Mauritanië overal (smeer)geld voor vroegen; een brug oversteken voor bijv. 5,- en dergelijke. In de Westelijke Sahara verbaasde het hem dat hij fietsers tegenkwam en hij verklaarde ze voor gek.  

 

Na mijn ontbijtje op pad, eigenlijk nog een beetje vroeg gezien de mogelijke onveiligheid.

Op het stuk naar Diouloulou lagen zeker om de 2km versperringen op de weg in de vorm van autobanden of boomstammen en er stonden behoorlijk wat militaire posten opgesteld, soms met pantserwagens en soms reden ze rond op pick-up met een .50 mitrailleur en 10 man achterop.

Regelmatig  vroeg ik of alles OK was en ik kreeg overal een positief antwoord, toch een beetje vreemd idee.

De weg was v.w.b. de kwaliteit prima, mooie omgeving. Magroves, bossen en rijstvelden wisseleden elkaar af.

Rustig aan kunnen doen, onderweg een broodje doperwt en een koffie Touba genomen voor in totaal nog geen kwartje.

 In Diouloulou nog een broodje ei en afgeslagen naar Kafoutine. Kafoutine ligt op een soort schiereiland en in feite rij ik nu weer terug in zuidelijke richting.

Er is hier wat toerisme maar echt veel om het lijf heeft het niet. In Kafoutine aangekomen zoek ik Couleur Café op, daar kan ik Marieke Wolters bellen die me naar haar campement Le Kelediang brengt, want het was lastig te vinden had ze gezegd. Achter haar postcodeloterijfiets aan, rij ik inderdaad ongeveer 2km over kleine paadjes van nog geen meter breed naar het campement.

Een impressie: http://youtu.be/4ZE1flaTY-g

Zij is hier ooit op reis met een vriendin terecht gekomen en ze zijn dit campement gestart, ook om voor de bevolking wat werk te creëren, door zakelijke verschillen uit elkaar gegaan, maar zij was hier getrouwd haar Senegalese man is inmiddels overleden. Ze werkt ¾ jaar in Nederland en de rest verblijft ze hier. Ze zet zich naast het runnen van het campement vooral in voor het bouwen van scholen in de gemeente Kafoutine.

Het campement is een eco-versie, dat wil zeggen geen elektriciteit, geen stromend water etc., toch ziet het er heel netjes en goed georganiseerd uit, mooi ingerichte verblijf- en slaapruimtes, prima bedden en kussen, op alle plaatsen waar je water nodig hebt staan emmers, als ze leeg zijn zet je ze voor je kamer en worden ze bijgevuld. Voor de verlichting in de hut  zijn er elektrische lantaarns. Verder is er een restaurant, waar je kunt eten en wat te drinken kunt krijgen, overal hangmatten en zitjes met kussens, het strand is op 200 meter. Overal staan waterbakken voor die enorm veel vogels in allerlei kleuren aantrekken. Het stand is erg rustig, faciliteiten zijn er niet.

Badkamer; de wastafel en de kraan zijn ter decoratie.

Toilet

Ik ben de enige gast ’s avonds eet ik samen met Marieke. Ik vertel haar dat onderweg in de Casamanche het me was opgevallen dat sommige scholen in hutten les gaven, ik had dat nog nergens gezien.  Ze biedt me aan om de volgende dag een school te gaan bezoeken, waar dergelijke hutten staan en waar gebouwd worden aan stenen gebouwen.

Kafoutine, Le Kelediang  vrijdag 20 december

Na het ontbijt, ga ik op de fiets naar de huttenschool,  er is één klas waar maar liefst 77 leerlingen in zitten. We worden rondgeleid door de directeur, hij stelt Marieke voor als de fundraiser voor de nieuw te bouwen lokalen en de leerlingen dienen te applaudisseren, de meeste kennen haar wel want het dorp is niet zo groot.

 

 

De school is trouwens een soort MAVO/HAVO. Ik kreeg wel de indruk dat er wat beter les werd gegeven dan in Gambia, maar Marieke zei dat dat hier ook wel eens kon tegenvallen. Verder doen we nog wat inkopen en gaan we naar het vissersdorp om wat vis te kopen voor het avondeten, via het strand terug wat nog niet meevalt.