Bignona –
Kafoutine, 77km, donderdag 19 december 2013
Gisteravond in
het hotel nog gevraagd naar de veiligheid en men vertrouwde mij dat er al heel
lang niets gebeurd was op de weg naar Gambia, het leger was ruim aanwezig.
Het is altijd
hetzelfde, naarmate je verder weg bent beweert men dat het gevaarlijker is kom
je dichterbij dan blijkt er steeds minder aan de hand te zijn en als je er bent
dan is er niets aan de hand.
Tijdens mijn
ontbijt werd ik begroet door een Fransman, hij was al drie maanden onderweg op
zijn motor en wilde mij kennelijk even zien. Hij was gisteravond laat
aangekomen. Hij kwam net uit Guinee-Bissau en Conakry. Het was hem daar aardig
bevallen, met uitzondering van Conakry waar het onrustig was, door de hoge
prijzen en brandstofschaarste, hij moest voor het krijgen van brandstof de
zwarte markt op. Ik vroeg hem naar zijn ervaringen in de Westelijke Sahara en
Mauritanië. Hij vertelde me dat ze in Mauritanië overal (smeer)geld voor
vroegen; een brug oversteken voor bijv. 5,- en dergelijke. In de Westelijke
Sahara verbaasde het hem dat hij fietsers tegenkwam en hij verklaarde ze voor
gek.
Na mijn ontbijtje
op pad, eigenlijk nog een beetje vroeg gezien de mogelijke onveiligheid.
Op het stuk naar
Diouloulou lagen zeker om de 2km versperringen op de weg in de vorm van
autobanden of boomstammen en er stonden behoorlijk wat militaire posten
opgesteld, soms met pantserwagens en soms reden ze rond op pick-up met een .50
mitrailleur en 10 man achterop.
Regelmatig vroeg ik of alles OK was en ik kreeg overal
een positief antwoord, toch een beetje vreemd idee.
De weg was v.w.b.
de kwaliteit prima, mooie omgeving. Magroves, bossen en rijstvelden wisseleden
elkaar af.
Rustig aan kunnen
doen, onderweg een broodje doperwt en een koffie Touba genomen voor in totaal
nog geen kwartje.
In Diouloulou nog een broodje ei en afgeslagen naar
Kafoutine. Kafoutine ligt op een soort schiereiland en in feite rij ik nu weer
terug in zuidelijke richting.
Er is hier wat
toerisme maar echt veel om het lijf heeft het niet. In Kafoutine aangekomen
zoek ik Couleur Café op, daar kan ik Marieke Wolters bellen die me naar haar
campement Le Kelediang brengt, want het was lastig te vinden had ze gezegd.
Achter haar postcodeloterijfiets aan, rij ik inderdaad ongeveer 2km over kleine
paadjes van nog geen meter breed naar het campement.
Een impressie: http://youtu.be/4ZE1flaTY-g
Zij is hier ooit
op reis met een vriendin terecht gekomen en ze zijn dit campement gestart, ook
om voor de bevolking wat werk te creëren, door zakelijke verschillen uit elkaar
gegaan, maar zij was hier getrouwd haar Senegalese man is inmiddels overleden.
Ze werkt ¾ jaar in Nederland en de rest verblijft ze hier. Ze zet zich naast
het runnen van het campement vooral in voor het bouwen van scholen in de
gemeente Kafoutine.
Het campement is
een eco-versie, dat wil zeggen geen elektriciteit, geen stromend water etc.,
toch ziet het er heel netjes en goed georganiseerd uit, mooi ingerichte
verblijf- en slaapruimtes, prima bedden en kussen, op alle plaatsen waar je
water nodig hebt staan emmers, als ze leeg zijn zet je ze voor je kamer en
worden ze bijgevuld. Voor de verlichting in de hut zijn er elektrische lantaarns. Verder is er
een restaurant, waar je kunt eten en wat te drinken kunt krijgen, overal
hangmatten en zitjes met kussens, het strand is op 200 meter. Overal staan waterbakken voor die enorm veel vogels in allerlei kleuren aantrekken. Het stand is erg
rustig, faciliteiten zijn er niet.
Badkamer; de wastafel en de kraan zijn ter decoratie. |
Toilet |
Ik ben de enige
gast ’s avonds eet ik samen met Marieke. Ik vertel haar dat onderweg in de
Casamanche het me was opgevallen dat sommige scholen in hutten les gaven, ik
had dat nog nergens gezien. Ze biedt me
aan om de volgende dag een school te gaan bezoeken, waar dergelijke hutten
staan en waar gebouwd worden aan stenen gebouwen.
Kafoutine, Le
Kelediang vrijdag 20 december
Na het ontbijt,
ga ik op de fiets naar de huttenschool,
er is één klas waar maar liefst 77 leerlingen in zitten. We worden
rondgeleid door de directeur, hij stelt Marieke voor als de fundraiser voor de
nieuw te bouwen lokalen en de leerlingen dienen te applaudisseren, de meeste
kennen haar wel want het dorp is niet zo groot.
De school is trouwens een soort
MAVO/HAVO. Ik kreeg wel de indruk dat er wat beter les werd gegeven dan in
Gambia, maar Marieke zei dat dat hier ook wel eens kon tegenvallen. Verder doen
we nog wat inkopen en gaan we naar het vissersdorp om wat vis te kopen voor het
avondeten, via het strand terug wat nog niet meevalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten