Eens een keer geen muesli ontbijt, maar een "cooked breakfast" in het restaurant. Daarna aan de receptie gevraagd of er "openingtijden" waren voor het toeristendorp Huai Seua Thao. Dat niet, maar er was wel een festival vandaag, ik moest opschieten, de receptioniste kon wel vervoer regelen. Met de boot. Hier begon het bij mij al enigszins te "ruiken". Het is 11 km over de weg en op de fiets is dat met wat heuvels nog geen uur. Het dorp ligt niet aan de rivier, dus hier moest geld verdient worden.
Het dorp is in feite een vluchtelingenkamp waar leden van een Padaung stam wonen. Traditioneel dragen vrouwen (lang niet allemaal) koperen ringen om hun nek. Op jonge leeftijd wordt daar mee begonnen en elke twee jaar komt er een ring bij. De nek wordt niet langer, maar de sleutelbeenderen en de borstkas worden naar beneden gedrukt. Het maximum is 30 ringen. Deze stam is net zoals heel veel inwoners van Myanmar gevlucht voor het militaire regime. De vrouwen vielen natuurlijk op en zijn een zo grote toeristische attractie geworden, dat er zelfs bussen uit Bangkok rechtstreeks hier naartoe komen. Thailand doet zijn best om van de naar schatting 200.000 vluchtelingen af te komen, maar deze groep vormt een uitzondering, want hier valt aan te verdienen.
Het kamp is eigenlijk niets vergeleken met de kampen waar ik ben langs gekomen op weg hier naar toe. Al met al is het wel een triest iets. Een van de vrouwen sprak perfect Engels en ik vroeg haar naar de scepsis van mij en veel westerse toeristen. Ze begreep er niets van. Het was toch hun traditie. Ik begrijp er ook niets van.
De weg naar het dorp was prachtig, flink wat waterdoorsteken en prachtige natuur. Natuurlijk geen festival, ik had eigenlijk ook niet anders verwacht.
Grtz
Gerrit
Het dorp is in feite een vluchtelingenkamp waar leden van een Padaung stam wonen. Traditioneel dragen vrouwen (lang niet allemaal) koperen ringen om hun nek. Op jonge leeftijd wordt daar mee begonnen en elke twee jaar komt er een ring bij. De nek wordt niet langer, maar de sleutelbeenderen en de borstkas worden naar beneden gedrukt. Het maximum is 30 ringen. Deze stam is net zoals heel veel inwoners van Myanmar gevlucht voor het militaire regime. De vrouwen vielen natuurlijk op en zijn een zo grote toeristische attractie geworden, dat er zelfs bussen uit Bangkok rechtstreeks hier naartoe komen. Thailand doet zijn best om van de naar schatting 200.000 vluchtelingen af te komen, maar deze groep vormt een uitzondering, want hier valt aan te verdienen.
Het kamp is eigenlijk niets vergeleken met de kampen waar ik ben langs gekomen op weg hier naar toe. Al met al is het wel een triest iets. Een van de vrouwen sprak perfect Engels en ik vroeg haar naar de scepsis van mij en veel westerse toeristen. Ze begreep er niets van. Het was toch hun traditie. Ik begrijp er ook niets van.
De weg naar het dorp was prachtig, flink wat waterdoorsteken en prachtige natuur. Natuurlijk geen festival, ik had eigenlijk ook niet anders verwacht.
Grtz
Gerrit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten