Ik heb er niet eens van geproefd, want het zag er vooral vet uit en beslist niet lekker, bovendien had ik al gegeten. fijn dat het toilet goed doorspoelde.
De route van vandaag voerde eigenlijk alleen maar oostwaarts over de zijderoute, mooie niet te drukke weg, met af en toe een dorpje, in deze dorpjes zijn piepkleine winkeltjes, bij een winkeltje wat brood gekocht en kwam hier mijn eerste telraam kassa tegen, de mensen zijn over het algemeen erg vriendelijk en het was geen enkel probleem. om een foto te maken.
Dinsdag 10 juni Kichi Örüktu
Na 75 km begon het te betrekken en toen maar snel en kampeerplek gezocht en
gevonden, ik probeer altijd uit het zicht te blijven van de weg en huizen. Ik
had mijn tent nog niet opgezet of er stonden twee jongens naast mij, een op een
paard. Ze waren natuurlijk akelig nieuwsgierig. Na een demonstratie van mijn
kooktoestel verdwenen ze gelukkig.
Woensdag 11 juni Chong Toguz Bay
 |
| Russisch Orthodox kerkhof |
Verder langs de
zijderoute richting het oosten, voor Balbay nog naar het schiereiland Svetlyy Mys geweest, het verhaal gaat dat
hier Matheus is overleden en dat op deze plek heel lang een Armeens klooster
heeft gestaan, er zouden nog ruines te zien zijn inclusief ondergronds gewelven
en dergelijke. Ik moet zeggen het was een mooi schiereiland, maar ik heb niets
kunnen ontdekken.
 |
| Svetyy Mys |
Ik had al Dan Brown achtige taferelen op mijn netvlies staan,
maar het viel een beetje tegen. Vanaf Balbay wilde ik verder naar het oosten
rijden en ben binnendoor gegaan via een paar kleine plaatsjes, om de grote weg
een beetje te vermijden en ook om een mogelijke controle van de grenspolitie te
vermijden. Ik had de indruk dat iemand
onderweg met wie ik de route besprak mij duidelijk wilde maken dat je deze weg
niet zomaar in kan. In landen in deze regio
heb je vaak een border permit nodig. Mijn plan was om te overnachten in
een homestay in Ken Suu en de volgende dag nog een stukje richting de grens om
vervolgens via de Karkara vallei terug te gaan in westelijke richting. In Ken
Suu overal gevraagd naar een homestay maar die was niet bekend. De straatnaam
was Toguzbay en dat bleek ook een dorpje te zijn in de Karkaravallei, dus dar
maar eens heen gegaan. Op de afslag heb k dan mijn meest oostelijke punt vastgelegd.
Ik was overigens blij dat ik niet verder ging, want de weg was opgebroken en
fietsen was bijna niet mogelijk. Nu bleek de weg door de Karakaravallei niet
veel beter te zijn. Na bijna twee uur in Toguz Bay aangekomen en ook daar geen
homestay, dus snel een kampeerplek gezocht en na het koken en in totaal 97km fietsen mijn slaapzak
ingedoken.
Donderdag 12 juni naar Karakol
Verder in westelijke richting over het wasbord door de Karkaravallei. De kleinere weggetjes blijken beter maar ook mooier te zijn dan de grotere grindwegen die door het autoverkeer zijn omgevormd tot één groot wasbord. Verder langs mooie dopjes en in Kosh Döbö nog langs een prachtig kerkhof gekomen. Daarna weer op de grote weg Tüp – Karakol terechtgekomen, bij de kruising even koffie gezet in een oud bushokje. Op elke hoek van de kruising was zo’n bushokje, maar er stopte geen enkele bus meer. We zag je regelmatig vanuit de zijwegen een auto stoppen en iemand afzetten, die persoon of personen gingen dan aan die kant van de weg staan waar ze heen wilde(n) en meestal stopte de eerste de beste auto die voorbij kwam en plaats had. Zo werkt het openbaar vervoer ook.
Verder naar
Karakol en via het CBT kantoor bij een prima
homestay terecht gekomen. Er
zitten hier aardig wat toeristen. Een Française, een Engels en een Duits stel
en een Engelsman. Aan de Engelsman vertelde ik mijn verhaal dat de homestay in
Ken Suu die ik uit de Bradt reisgids had, niet gevonden had. Hij zij dat hij het in de volgende editie van
de Bradt zou veranderen, hij bleek namelijk de (co) auteur te zijn van Bradt.
Dus dat is ook weer even recht gezet.
 |
| Even de volgende Bradt editie updaten |
Ik blijf hier 2 of 3 nachten en ga dan
weer verder langs Son Kul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten