Hallo allemaal,
Hier een verslagje van mijn fietstripje in Gambia.
Mijn originele plan was om naar Zuid Senegal te gaan, maar dat werd me door
verschillende mensen afgeraden, omdat er regelmatig gevochten werd tussen rebellen
en het leger. Ik had weinig zin om daar tussen te gaan zitten en ook het idee om voortdurend op mijn hoede te moeten zijn trok me niet echt.
Dus toen maar de route naar Basse Sante Su opgepikt vanaf Soma.
Het nadeel: Een dagreis heen met een bushtaxi. Bushtaxi`s zijn 15 persoons busjes, waar zo ongeveer 30 personen in gaan. Deze busjes vormen vrijwel het enige openbaar vervoer in Gambia. Ze vertrekken van hun standplaats als ze vol zijn.
Ik had de pech dat ik tot 11uur moest wachten en dat mijn busje wel het grootste wrak in Gambia moest zijn. Toen we eindelijk vertrokken, schakelde de bus nauwelijks en de bus kwam ook nauwelijks op snelheid. De deur van de chauffeur werd met een touwtje dicht gehouden en je kon vrijwel niets zien door de plexiglazen voorruit.
Op de doorgaande weg kwamen de passagiers in opstand en riepen tegen een politieagente:
“Officer, stop this bus, it will kill us!!” De bus werd inderdaad gestopt en teruggestuurd naar het busstation, waar na onderhandeling de hele club en bagage werd overgeladen op een andere bus. De tocht van ongeveer 200 km naar Soma verliep zonder veel incidenten.
Een keer werd er naar de papieren van mijn fiets gevraagd en een keer stopte de bus op een plek waar een flink stuk bos in de brand stond.. Alleen als deze branden dorpen bereiken wordt er iets aangedaan.
In Soma vond ik als snel een guesthouse op aanwijzing van een jongen die in de bus voor me zat. Ik werd prompt uitgenodigd om met deze jongen naar zijn dorp en compound te komen.
In het dorp een ceremonie bijgewoond ter nagedachtenis van de vader van de jongen die 4 maanden geleden gestorven was.
De volgende ochtend om 08.30 op de fiets gestapt naar het oosten. De weg was prima mooi groen en veel afwisseling. Na 20km bleken mijn lagers in mijn rechterpedaal kapot te zijn.
Regelmatig blokkeerde mijn pedaal, een fietsmaker opgezocht en met beperkte middelen wisten ze een noodreparatie uit te voeren: Alle lagers eruit en een flinke dot vet er in. Maar ik kon weer verder.
In vrijwel elk dorp is er een Gambiaanse variant van een snackbar te vinden: Je bestelt dan een half stokbroodje (Tapa Lappa) met mayonaise en/of ketchup en ei. De duurste variant is met alle drie de ingrediënten.
Langs de weg een paar keer apen zien oversteken, maar meestal zijn ze snel weg.
Op een bepaald moment hoor ik een heleboel gekrijs en zie in een grote stofwolk zeker honderd bavianen het bos in rennen.
Bij Kudang moet ik de verharde weg verlaten om bij een lodge bij Baboon Island te komen.
De weg is een onverhard pad met heel vaak rul zand, ik moest hier flinke stukken lopen, inmiddels was de temperatuur opgelopen tot 38°. Na 5 dorpjes moest ik een pad rechts af en dan nog 2km. Na die 2km eindigde het pad en kwam ik op een soort parkeerplaats waar twee fietsen en een brommer stonden. Na een beetje zoeken was er een pad met houten treden dat naar beneden voerde en ik zag daar wat gebouwtjes staan. Ik was de enige gast, snel werd er een kok opgetrommeld en een cabin gereed gemaakt.
De lodge maakt deel uit van het Chimansee Rehabilitation Centre, op 3 eilanden in de rivier zitten bijna 70 chimps die uit “gevangenschap” onder vaak heel slechte omstandigheden hier naartoe worden gebracht om in wat meer natuurlijke omstandigheden te kunnen leven. Rond de lodge wemelde het trouwens ook van de apen in allerlei maten en soorten.
´s Nachts kreeg ik enorm last van krampen in mijn onderbenen en ook ´s avonds kon ik nauwelijks eten binnen krijgen. Ik had duidelijk last van de hitte, ik herkende dat van een eerdere ervaring in Hongarije.
De volgende ochtend na het ontbijt ben ik met een klein bootje naar Kuntaur aan de overzijde van de rivier gebracht, een half uurtje varen.
Vandaar op de fiets naar Janjan Bureh het oude Georgetown. Ik merkte dat er weinig fut meer in me zat en
het zag er naar uit dat het nog warmer zou worden. Stoppen dus, het zou zeker twee dage duren om te herstellen en te acclimatiseren, dus het had geen zin om te blijven en ben ik vanuit Georegetown teruggegaan. Eerst een bushtaxi naar Wassau, dan naar Farafenni en vervolgens naar Barra en vandaar met de ferry naar Banjul en de laatste 20km met de fiets naar het hotel.
Dus helaas verliep alles niet zoals gepland, maar ik heb wel drie mooie dagen gehad met heel mooie “experiences” zoals de Gambianen zeggen.
Voor iedereeen nog een fijne jaarwisseling en een gelukkig en gezond 2012,
NB: De foto´s staan in het album aan de rechterzijde van deze pagina.
Grtz,
Gerrit en Annemieke
Hier een verslagje van mijn fietstripje in Gambia.
Mijn originele plan was om naar Zuid Senegal te gaan, maar dat werd me door
verschillende mensen afgeraden, omdat er regelmatig gevochten werd tussen rebellen
en het leger. Ik had weinig zin om daar tussen te gaan zitten en ook het idee om voortdurend op mijn hoede te moeten zijn trok me niet echt.
Dus toen maar de route naar Basse Sante Su opgepikt vanaf Soma.Het nadeel: Een dagreis heen met een bushtaxi. Bushtaxi`s zijn 15 persoons busjes, waar zo ongeveer 30 personen in gaan. Deze busjes vormen vrijwel het enige openbaar vervoer in Gambia. Ze vertrekken van hun standplaats als ze vol zijn.
Ik had de pech dat ik tot 11uur moest wachten en dat mijn busje wel het grootste wrak in Gambia moest zijn. Toen we eindelijk vertrokken, schakelde de bus nauwelijks en de bus kwam ook nauwelijks op snelheid. De deur van de chauffeur werd met een touwtje dicht gehouden en je kon vrijwel niets zien door de plexiglazen voorruit.
Op de doorgaande weg kwamen de passagiers in opstand en riepen tegen een politieagente:
“Officer, stop this bus, it will kill us!!” De bus werd inderdaad gestopt en teruggestuurd naar het busstation, waar na onderhandeling de hele club en bagage werd overgeladen op een andere bus. De tocht van ongeveer 200 km naar Soma verliep zonder veel incidenten.
Een keer werd er naar de papieren van mijn fiets gevraagd en een keer stopte de bus op een plek waar een flink stuk bos in de brand stond.. Alleen als deze branden dorpen bereiken wordt er iets aangedaan.
In Soma vond ik als snel een guesthouse op aanwijzing van een jongen die in de bus voor me zat. Ik werd prompt uitgenodigd om met deze jongen naar zijn dorp en compound te komen.
In het dorp een ceremonie bijgewoond ter nagedachtenis van de vader van de jongen die 4 maanden geleden gestorven was.
De volgende ochtend om 08.30 op de fiets gestapt naar het oosten. De weg was prima mooi groen en veel afwisseling. Na 20km bleken mijn lagers in mijn rechterpedaal kapot te zijn.
Regelmatig blokkeerde mijn pedaal, een fietsmaker opgezocht en met beperkte middelen wisten ze een noodreparatie uit te voeren: Alle lagers eruit en een flinke dot vet er in. Maar ik kon weer verder.
In vrijwel elk dorp is er een Gambiaanse variant van een snackbar te vinden: Je bestelt dan een half stokbroodje (Tapa Lappa) met mayonaise en/of ketchup en ei. De duurste variant is met alle drie de ingrediënten.
Langs de weg een paar keer apen zien oversteken, maar meestal zijn ze snel weg.
Op een bepaald moment hoor ik een heleboel gekrijs en zie in een grote stofwolk zeker honderd bavianen het bos in rennen.
Bij Kudang moet ik de verharde weg verlaten om bij een lodge bij Baboon Island te komen.
De weg is een onverhard pad met heel vaak rul zand, ik moest hier flinke stukken lopen, inmiddels was de temperatuur opgelopen tot 38°. Na 5 dorpjes moest ik een pad rechts af en dan nog 2km. Na die 2km eindigde het pad en kwam ik op een soort parkeerplaats waar twee fietsen en een brommer stonden. Na een beetje zoeken was er een pad met houten treden dat naar beneden voerde en ik zag daar wat gebouwtjes staan. Ik was de enige gast, snel werd er een kok opgetrommeld en een cabin gereed gemaakt.
De lodge maakt deel uit van het Chimansee Rehabilitation Centre, op 3 eilanden in de rivier zitten bijna 70 chimps die uit “gevangenschap” onder vaak heel slechte omstandigheden hier naartoe worden gebracht om in wat meer natuurlijke omstandigheden te kunnen leven. Rond de lodge wemelde het trouwens ook van de apen in allerlei maten en soorten.
´s Nachts kreeg ik enorm last van krampen in mijn onderbenen en ook ´s avonds kon ik nauwelijks eten binnen krijgen. Ik had duidelijk last van de hitte, ik herkende dat van een eerdere ervaring in Hongarije.
De volgende ochtend na het ontbijt ben ik met een klein bootje naar Kuntaur aan de overzijde van de rivier gebracht, een half uurtje varen.
Vandaar op de fiets naar Janjan Bureh het oude Georgetown. Ik merkte dat er weinig fut meer in me zat en
het zag er naar uit dat het nog warmer zou worden. Stoppen dus, het zou zeker twee dage duren om te herstellen en te acclimatiseren, dus het had geen zin om te blijven en ben ik vanuit Georegetown teruggegaan. Eerst een bushtaxi naar Wassau, dan naar Farafenni en vervolgens naar Barra en vandaar met de ferry naar Banjul en de laatste 20km met de fiets naar het hotel.
Dus helaas verliep alles niet zoals gepland, maar ik heb wel drie mooie dagen gehad met heel mooie “experiences” zoals de Gambianen zeggen.
Voor iedereeen nog een fijne jaarwisseling en een gelukkig en gezond 2012,
NB: De foto´s staan in het album aan de rechterzijde van deze pagina.
Grtz,
Gerrit en Annemieke
2 opmerkingen:
Gerrit, Mooi verhaal! Ik wist niet dat je weg was. Jullie ook het allerbeste voor 2012 toegewenst.
John
Hé pap,
Weer een mooie reis!
Wel ook een ander zadel zie ik op de foto's...
Tot zaterdag! Goede terug reis vandaag!
Liefs,
Nienke
Een reactie posten