Van Bukhara naar Samarkand

Het blijft met de verplichte registratie in de hotels een beetje puzzelen hoe ik de route moet indelen. Het principe is dat je je elke 3e nacht laat registreren in een hotel. Het zijn net iets meer dan 3 fietsdagen naar Samarkand. Indien nodig zou ik me dan helemaal niet hoeven te registreren.

Woensdag 3 april

Ik pik toch maar het ontbijt mee hostel Rumi. Het ontbijt is prima verzorgd met eerst een bordje pap, dan een stuk of wat somsa’s (gevulde broodjes) en ook is er vaak een pannenkoekje of eieren.

Bukhara uitkomen is geen probleem, sla nog even twee grote platte broden in en wat water. Het doel vandaag is 70 km, dan zou er een overnachtingsmogelijkheid moeten zijn. Bij een bronnetje zie ik vrachtwagenchauffeurs en automobilisten stoppen om flessen te vullen. Iemand met een geestelijke beperking helpt ze daarbij en krijgt van iedereen 1000 som (0,10 cent) van mij dan ook maar. 

Rond het middaguur pak ik een lunch, plov met thee ook voor nog geen Euro.

Er komen twee fietsers voorbij, ik roep ze, ze horen me wel maar zien me niet, want ik ben voor mijn lunch de weg overgestoken. Later tref ik ze terwijl ze zitten te eten in een restaurant. Het is een stelletje uit Schotland onderweg naar China. Het begint te regenen dus ik besluit maar mijn eerste overnachtingsmogelijkheid te pakken. Ik heb er dan iets van 70 km opzitten. Het blijkt een overnachtingsmogelijkheid voor chauffeurs te zijn. De kamer is schoon en de mensen zijn vriendelijk. Ik krijg thee, soep, brood en een schaaltje sumalak aangeboden. 

Het toilet annex badgebouwtje is wat minder. Een ligbad fungeert als watervoorraad en er staat een grote metalen bak half op een kachel, zodat er ook nog water verwarmt kan worden. Twee grote spiegels maken het compleet. Het is wel allemaal akelig vuil.

Het toilet is gewoon een uitgezaagd gat in de vloer, dat kom je hier bijna overal tegen. 

Donderdag 4 april

Vandaag staan er minimaal  95km op het programma. Eerst nog een kilometer of 30 door een woestijngebied. Wel de hele dag de wind tegen, gelukkig niet echt een harde wind. Na mijn 95 km, kom ik in een klein dorpje aan en met wat vragen blijkt er inderdaad een hotel te zijn. Het gebouw ziet er goed uit, maar de jongen die tevoorschijn komt zegt dat het gesloten is. Hij belt even en ik kan blijven. Dan de prijs, hij vraagt maar liefst 400.000 dat is €40,- Ik weet het naar beneden te brengen naar €25,- wat eigenlijk nog veel te veel is.

Warm gegeten heb ik al, dus met wat brood red ik het wel. 

Vrijdag 5 april.

Helemaal lekker geslapen heb ik niet er kwamen nog gasten bij in het hotel en ‘s nachts onweert het flink. De stroom is uitgevallen en half in het donker scheer en was ik me. Om 07.45 zit ik op de fiets, het is nog 122km naar Samarkand en de overnachtingsmogelijkheden onderweg zijn erg beperkt en twijfelachtig. Na 75 geeft de Open Street Map aan dat er in een klein dorpje een homestay of iets dergelijks is. Ik ga navraag doen, maar niemand weet van iets. Waarschijnlijk heeft een fietser ergens in dit dorpje een slaapplaats aangeboden en vervolgens het op de kaart gezet. Alles bij elkaar kost het me veel tijd, maar het is ook wel een leuke ervaring. Je wordt meteen meegetroond naar binnen en zit vervolgens aan de thee en allerlei hapjes. De gastheer doet zijn best om iemand op te sporen die Engels spreekt. Ik kom uit bij een meisje van een jaar of 14 die te verlegen is om ook maar één woord Engels te spreken. Dan krijgt een jongen iemand aan de lijn die wel engels spreekt. Het meisje aan de lijn maakt me duidelijk dat er geen homestay is. Verder dan maar weer. Na 16 km staan er weet op de Open Street Map twee overnachtingsmogelijkheden. Eentje als “ homestay with big family” en de andere in een sanatorium. Nu heb ik op de Pamir Highway in Tadjikistan eens in een sanatorium geslapen en dat was zo slecht nog niet. Er was een thermaal bad en je kon er eten. Dit blijkt meer een ziekenhuis te zijn. Ik meld me bij de portiersloge aan het begin van een lange laan met aan een zijde paviljoens. De portier haalt er iemand bij, de iemand belt weer naar de doktor dat er een turist uit Gallandia is die een kravat wil in een kameri. We lopen de laan in en voor een gebouwtje staat inderdaad een man met een witte jas. Als het hem duidelijk is dat ik een nacht wil blijven slapen kan ik binnen om te gaan betalen het is 115.00 som, ruim €10,- . Mijn paspoort wordt gecontroleerd en ik wordt ingeschreven. Vervolgens naar een groot gebouw met een lange gang. Eerst boven lakens halen en met mijn paspoort als borg krijg ik een sleutel. De kamer blijkt prima te zijn, twee eenpersoons bedden en een badkamer. Hier kan ik wel een nachtje overleven. Ik ben niet alleen allerlei mensen komen inboeken en ‘s avonds is er een soort van spreekuur. Ook wordt er nog op mijn deur geklopt. De doktor. Hij komt 60.000 som terugbrengen. Hij had schijnbaar te veel gerekend......

Zaterdag 6 april

Het spreekuur bij de gynaecoloog op de gang is al vroeg begonnen, om 07.00 is er al flink wat herrie. Om 08.00 kan ik ontbijten. In de eetzaak wordt me een tafel toegewezen bij twee oudere mannen. De vrouwen en mannen zitten trouwens apart. Op tafel staat brood, een schaaltje boter, theekommen en wat suiker. De theepot staat er ook al, ben benieuwd wat er nog meer komt. De serveerster zet eieren, worstjes en voor iedereen een bordje pap op tafel. Daar kan ik wel op fietsen. Ik pak mijn fiets, lever de sleutel in en krijg mijn paspoort weer terug en daar gaat ie weer.

Vandaag hoef ik niet zo ver, maar 40km. Halverwege stop ik voor een koffie en een met aardappel gevulde flap. Als er een oudere man binnenkomt gaat iedereen staan en geeft hem een hand. Ik gok dat het de burgemeester is van het dorpje, dus ik doe hetzelfde. De man die hem begeleidt vraagt me het een en ander. Akuda? Waar kom je vandaan? Ik kan er al een aardig verhaal van maken. Ik ben met de sommeljot van Amsterdam naar Moskwa gegaan en toen weer met een sommeljot van Moskwa naar Aktau, Kazachstan. Vandaar op mijn velocipet via 

Beyneu, Nukus, Khiva naar Bukhara en nu ben ik hier. De volgende vraag is meestal of ik “adyn” (alleen) ben? Voor mij het moment om mij foto’s van de familie te voorschijn te halen. Want als je drie sins hebt en een dotshka en dan ook nog dedoesjka bent van 9 kleinkinderen, dan kan er niets meer fout. Afrekenen hoefde deze keer dan ook niet. Vlotjes tegen de wind in getrapt naar Samarkand. De stad blijkt niet vlak te zijn er zitten zowaar heuvels in. Mijn intrek genomen in histel Bahodir, met supervriendelijke hosts en een fijne kamer. Bij aankomst wordt me eerst de kamer getoond en daarna wordt er chay, gleb en mea voor me klaargezet. Ondertussen wordt ik geregistreerd.