Het beloofde mooie weer is helaas weggebleven. Als ik de gordijnen opschuif kijk ik naar een bewolkte lucht. Het hotelletje waar ik bivakkeer heeft geen ontbijt en in Stans kun je eigenlijk nergens in een restaurant een ontbijtje bestellen. Gelukkig heb ik nog een voorraadje muesli en melkpoeder. Als ik mijn fiets te voorschijn haal, blijkt mijn achterband weer slap te staan. Een paar dagen geleden had ik die tussen Samarkand en Panjakent geplakt. De omstandigheden waren toen zo droevig dat de plakker niet goed is blijven zitten. Nu in de gang van het hotel gaat het een stuk gemakkelijker.
Het eerste stuk gaat flink berg op door een kale vallei. Na ruim 20km bij het plaatsje Sarvoda staan er een flinke partij taxi's te wachten en aangezien ik door twee tunnels moet, waar je niet door mag en kunt fietsen regel ik een taxi om me dat stukje te vervoeren. De tunnels zijn inderdaad niet om te fietsen. Slecht wegdek, slecht verlicht en ik denk dat ik na 1 km al dood aan de kant had gelegen vanwege een koolmonoxyde vergiftiging. Er hangt echt een smerige walm in de tunnel en de ventilatie in de auto wordt ook dicht gedraaid. De eerste tunnel is 5 km lang, de tweede 1 km en kort na de tweede laat ik me afzetten. Het is nu erg koud, dus eerst omkleden en daarna rustig en gemakkelijk bergaf. Na een kilometer of 30 kom ik bij de afslag naar het Sarob sanatorium, waar ik wil overnachten. Dat is wel 500 hoogtemeters klimmen over een afstand van 7,5 km. Na een dik uur trappen kom ik boven aan. Het sanatorium is echt een joekel van een gebouw en stamt nog uit de Sovjettijd. Toen had elke arbeider het recht op rust en dat werd hier tot in de details georganiseerd. Bij de receptie spreken ze geen woord Engels, maar er wordt iemand voor mij gebeld die dat wel spreekt en zo krijg ik een kamer "Luxe" en bonnetjes voor diner en ontbijt. Overal lopen verpleegsters/therapeuten rond. Je kunt hier allerlei therapieën krijgen. Ik informeer naar het zwembad, maar dat is gesloten. In Nederland zou het hele gebouw waarschijnlijk gesloten zijn ivm betonrot en allerlei veiligheidsissues. Nooduitgangen staan echt niet aangegeven en stukken tegel op heel veel trappen ontbreken. Bij het diner wordt ik keurig een tafel gewezen en de chefkok in een smetteloze jas, maakt zijn rondje langs alle tafels om te informeren naar de gasten. Het eten zelf: Wortelsalade, bonensoep en een somsa (een soort saucijzenbroodje), een bakje vruchten yoghurt en fruit toe. Daarnaast volop brood, thee, koekjes en chocola. Er komen twee mannen bij mij aan tafel, die vragen of ik ook naar het concert ga. Het begint om 19.00. Ze spreken geen woord Engels, maar met handen en voeten kom je ook een heel eind.
Om 18.50 ga ik maar eens op zoek naar de concertzaal. Het blijkt in een ander gebouw te zijn en via een compleet doolhof en 5 trappen af, weet ik idd de zaal te bereiken. Er zitten nog maar een paar mensen. Om 19.30 begint er idd een bandje volksmuziek te spelen en komt er langzaam ook meer publiek binnen. Als het tempo van de muziek wat hoger wordt en als er ook een zangeres bij komt, gaan eerst een aantal vrouwen dansen, maar ook mannen met mannen. Het is een prachtig gezicht want er wordt echt "oosters" gedanst, waarbij vooral de armen en de handen het werk doen. Ik wil het met mijn mobiel filmen, maar wordt er door mijn buurman op gewezen dat dat niet de bedoeling is. Een filmpje maken van dansende "muzelmannen" kan echt niet. Al met al een leuke ervaring.
Zondag 14 april naar Dushanbe
's Morgens bij het ontbijt dezelfde tafel met dezelfde bezetting en ook weer een rondje door de chef. Eerst een bordje yoghurt met room, daarna een kom rijstepap en vervolgens een gebakken ei met worst (de worst laat ik maar voor wat ie is).
De weg terug bergaf gaat een stuk gemakkelijker dan gisteren, ook is het nu prachtig helder weer.
Het is nog 55km naar Dushanbe en het gaat continue bergaf. Ik stop ergens voor een koffie en hoef niets af te rekenen, daarna een lunch en ik wordt door twee oudere mannen hartelijk bedankt dat hun land kom bezoeken. Hier moet ik wel afrekenen, de mensen zijn enorm vriendelijk.
Om 14.30 rol ik mijn fietsje Greenhouse hostel binnen. Ik was hier eerder aan het begin van mijn tocht door de Pamir. Ze kennen mij nog, dus dat is leuk.
Nu nog een paar dagen passagieren in en rond Dushanbe en mijn fiets en spullen klaar maken voor de reis.
Outlook voor iOS downloaden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten