Donderdag 21 maart
Als ik uit mijn kamer naar buiten kijk, zie ik een stel chique uitgedoste dames lopen en ren vlot naar buiten voor een foto. Ze blijven keurig staan om trots te poseren, later zie ik er meer voorbij komen en begin nieuwsgierig te worden en stap op mijn fiets om poolshoogte te nemen. Het blijgt Novruz te zijn (Islamitisch Nieuwjaar) Iedereen stopt me en ik moet verschillende keren op de foto.
Daarna een treinkaartje kopen, dat doe je het beste een dag van te voren. De lokettiste spreekt geen woord Engels, gelukig trof ik voor het station een vrouw die aardig Engels spreekt, op een of andere manier kun je het bijna zien, wanneer iemand Engels spreekt.
Als ik ‘s middags in het hotel aankom, wordt ik promt uitgenodigd bij een stel mannen aan tafel. Na twee biertje houdt ik het toch maar voor gezien. Zij gaan nog even door.
Vrijdag 22 maart in Beyneu en zaterdag 23 maart met de trein naar Nukus, Uzbekistan
Lekker uitslapen, naar de markt en wachten tot 24.00 om op de trein te stappen. Op je kaart staat welke wagon je moet hebben en welke plaats je hebt. Het wagonopperhoofd is een vriendelijke man die me uitstejend helpt met mijn fiets en alles. Van slapen is nog niet echt sprake, na een dik uur komen we aan de grens. Eerst was er al een speurhond door de trein gegaan, daarna komen er nog een flink aantal militairen bij, allemaal met grote bontmutsen op.
Iedereen is trouwens erg vriendelijk en de meeste komen me een handje geven en vragen: Akuda? Wat betekent: Waar kom je vandaan? Gallandia.
Na verloop van tijd komt er een militair met een zwart kastje en richt op een bank een kantoortje in.
Om beurten gaat er iemand tegenover hem zitten. Er wordt een foto genomen en het paspoort wordt gescand. Stempel in je paspoort en klaar.
De trein rijdt weer een half uurtje, de paspoorten worden ingezameld en als de trein stopt komen er Oezbeekse militairen de trein in, ik krijg netjes een hand met een “Welcome to Uzbekistan”. Daarna wordt de wagon doorzocht op contrabande, er moet nog een lamp van het plafond en er wordt met spiegeltjes boven het plafond gekeken. Ik moet een van mijn tassen openmaken, ik mag zelf kiezen welke. Inmiddels wordt het licht, we staan op een soort complex met hekken er omheen. Ik wordt uitgenodigd om bij het treinpersoneel te ontbijten. Na verloop van tijd worden de paspoorten binnengebracht en kunnen we eindelijk verder.
Eindelijk even slapen, ik heb mijn slaapzak en mijn kussentje bij me. Echt slapen is er niet bij, want er lopen voortduren verkoopsters door de trein met eten, kleding, speelgoed, sieraden etc. Een vrouw roept: Tenge, tenge, tenge? Zij blijkt Kazachstaanse Tenge te wisselen voor Uzbeekse Som. Zelfs een iman komt langs om met iedereen een praatje te maken en ook ik krijg de zegen mee.
Aan het eind van de middag na ruim 15 uur treinen kom ik in Nukus aan, snel op de fiets en naar mijn hotel. Prima hotel, eten en slapen.
Als ik uit mijn kamer naar buiten kijk, zie ik een stel chique uitgedoste dames lopen en ren vlot naar buiten voor een foto. Ze blijven keurig staan om trots te poseren, later zie ik er meer voorbij komen en begin nieuwsgierig te worden en stap op mijn fiets om poolshoogte te nemen. Het blijgt Novruz te zijn (Islamitisch Nieuwjaar) Iedereen stopt me en ik moet verschillende keren op de foto.
Daarna een treinkaartje kopen, dat doe je het beste een dag van te voren. De lokettiste spreekt geen woord Engels, gelukig trof ik voor het station een vrouw die aardig Engels spreekt, op een of andere manier kun je het bijna zien, wanneer iemand Engels spreekt.
Als ik ‘s middags in het hotel aankom, wordt ik promt uitgenodigd bij een stel mannen aan tafel. Na twee biertje houdt ik het toch maar voor gezien. Zij gaan nog even door.
Vrijdag 22 maart in Beyneu en zaterdag 23 maart met de trein naar Nukus, Uzbekistan
Lekker uitslapen, naar de markt en wachten tot 24.00 om op de trein te stappen. Op je kaart staat welke wagon je moet hebben en welke plaats je hebt. Het wagonopperhoofd is een vriendelijke man die me uitstejend helpt met mijn fiets en alles. Van slapen is nog niet echt sprake, na een dik uur komen we aan de grens. Eerst was er al een speurhond door de trein gegaan, daarna komen er nog een flink aantal militairen bij, allemaal met grote bontmutsen op.
Iedereen is trouwens erg vriendelijk en de meeste komen me een handje geven en vragen: Akuda? Wat betekent: Waar kom je vandaan? Gallandia.
Na verloop van tijd komt er een militair met een zwart kastje en richt op een bank een kantoortje in.
Om beurten gaat er iemand tegenover hem zitten. Er wordt een foto genomen en het paspoort wordt gescand. Stempel in je paspoort en klaar.
De trein rijdt weer een half uurtje, de paspoorten worden ingezameld en als de trein stopt komen er Oezbeekse militairen de trein in, ik krijg netjes een hand met een “Welcome to Uzbekistan”. Daarna wordt de wagon doorzocht op contrabande, er moet nog een lamp van het plafond en er wordt met spiegeltjes boven het plafond gekeken. Ik moet een van mijn tassen openmaken, ik mag zelf kiezen welke. Inmiddels wordt het licht, we staan op een soort complex met hekken er omheen. Ik wordt uitgenodigd om bij het treinpersoneel te ontbijten. Na verloop van tijd worden de paspoorten binnengebracht en kunnen we eindelijk verder.
Eindelijk even slapen, ik heb mijn slaapzak en mijn kussentje bij me. Echt slapen is er niet bij, want er lopen voortduren verkoopsters door de trein met eten, kleding, speelgoed, sieraden etc. Een vrouw roept: Tenge, tenge, tenge? Zij blijkt Kazachstaanse Tenge te wisselen voor Uzbeekse Som. Zelfs een iman komt langs om met iedereen een praatje te maken en ook ik krijg de zegen mee.
Aan het eind van de middag na ruim 15 uur treinen kom ik in Nukus aan, snel op de fiets en naar mijn hotel. Prima hotel, eten en slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten